|
|
|
Boudewijn
|
|
|
van Jaaps site (www.terrorjaap.nl):
Hallo allemaal,
Met grote verslagenheid heb ik berichtgevingen in de media gezien. Ik ben er kapot van dat notabene mensen die weten hoe de media in elkaar steekt mij geen objectiviteit willen gunnen.
Terror Jaap bestaat niet
Terror Jaap?! Terror Jaap bestaat niet! Het is een gimmick die bedacht is. Geen eens door mijzelf, maar door de fans ten tijde van het TV programma De Gouden Kooi. Andre van Duin trekt ook zo vaak een schuine bek, is dat dan hoe hij echt thuis is? Nee, Van Duin speelt zijn typetje, zoals de mensen hem kennen. Dan is zijn vak, dat is waar hij goed in is, dat is waar mensen hem om waarderen. Andre is een echte artiest, die gewoon thuis de was moet doen. Een schuine bek trekken met een raar stemmetje erbij gaat hem echt niet bij de was helpen! Zo ook blaast Sacha Baron Cohen leven in typetjes als Borat en Ali G. De lijst van artiesten met hun gimmicks is eindeloos. Er is niets mis met een gimmick, dat is in de entertainmentbranche de normaalste zaak van de wereld. Mijn gimmick is een hoed. Dat was zelfs nooit zo gepland. Vlak voordat ik op 26 februari 2007 De Gouden Kooi in ging moest ik langs een kledingsponsor voor grote maten. Bepakt en bezakt met mooie pakken wilden de productieassistent en ik het pand verlaten, toen de verkoper me terug riep. “Jaap zet deze eens op, dan lijk je echt terror!” De verkoper pakte nog even snel een hoed en zette die op mijn hoofd. “Staat goed! Succes in het spel!”. Wie had toen kunnen bevroedden dat de hoed symbool zou komen te staan voor het fictieve karakter ‘Terror Jaap’.
Voor De Gouden Kooi
Laat ik met jullie mijn ervaring omtrent De Gouden Kooi delen. Waarom? Helaas is DGK onlosmakelijk met mijn persona Terror Jaap verbonden. Het programma was enorm vernieuwend. Oneindig gevangen in luxe. Nog nooit eerder vertoond in de wereld. Dynasty meets reality was de insteek. Kosten nog moeite werden gespaard. De Gouden Kooi werd de allerduurste productie allertijden met maarliefst 150 medewerkers. De show begon in september 2006. Ik zat toen nog op de Erasmus Universiteit in Rotterdam de Master Human Resource Management te volgen. School ging me weliswaar goed af, maar mijn toekomstkansen waren erg somber. Wat moet ik doen? Straks ben ik afgestudeerd en dan? Mijn ervaring op de arbeidsmarkt was hopeloos. 2 jaar werkte ik me kapot in een hotel. Ik draaide nachtdiensten als portier, deed de bar, receptiewerk en werkte als kok in de keuken. Was er iemand ziek? Geen probleem, ik als flexibele student stond wel klaar om in te vallen. Goede werknemers worden beloond toch? Niets is minder waar in mijn geval. De dood van mijn broer in een auto ongeluk heb ik nooit goed kunnen verwerken. Mijn gewicht nam toe en op een gegeven moment paste ik niet meer in het team. Ik kreeg om die reden geen 3e contact. Later hoor je van je collega’s dat de baas het niet figuurlijk bedoelde maar letterlijk! Keiharde discriminatie op het gebied van overgewicht.
Diezelfde nacht werd ik meerdere keren woelend in het zweet wakker, huilend en vol ongeloof. Ik kleedde me in het holst van de nacht aan en liep met mijn hond naar het hotel toe. Het pas pikkedonker, net zo donker als het zwarte gat dat ik voelde in mijn hart. Daar stond ik dan. Ik wist niet precies hoe of wat. Ik ben een echte denker, een schaker, heb in mijn jeugd topjeugdschaak gespeeld met als hoogtepunt afvaardiging vanuit de Koninklijke Nederlandse Schaakbond naar het Europees Kampioenschap. Denken hoort bij mij, net zoals de zon iedere morgen weer opkomt. Denkend stond ik voor het hotel. Vanuit mijn ooghoek zag ik een losse baksteen liggen aan de rand van de parkeerplaats. Ik kon het niet. Zo ben ik niet opgevoed. Ik besefte dat zielig in een hoekje zitten niets oplost en nam me voor de pijn die ik nu ervoer te gebruiken als accellerator. Die nacht maakte ik een belangrijke levensbeslissing.
Ik besloot te kiezen voor een sociale Master Human Resource Management. Vastbesloten nam ik me voor om later als personeelsmanager kandidaten voor een vacature te interviewen op hun kundigheid, kwaliteit en capaciteit. Niet op flaporen, huidskleur of kapsel. Je kunt oneindig kapitaal hebben, maar zonder de juiste mensen om je bedrijf omhoog te stuwen kom je nergens.
Terror Jaap die een sociale wetenschap studeerde?! Het moet toch niet gekker worden. Zoals we allemaal weten is Terror Jaap namelijk een gigantische asociale hork. Toch? Zoals we allemaal weten liegt Terror Jaap toch altijd? Ik zou zeggen bel de Erasmus Universiteit eens op…
Ik liep verder met de hond door een natuurgebiedje richting het graf van mijn broer. Daar stond ik dan, alweer te denken. Ik was erg moe, maar opgefokt tegelijk. De zon begon al door te breken. Een glimlach verscheen op mijn wangen, toen ik achter zijn grafsteen in het heggetje een vogelnestje zag. De hond bleef op ruime afstand, want papa en mama vogel waren erg fel op Twinsen als hij zijn bemoeizuchtige neus richting het nest manoeuvreerde. Hier staan we dan. Twee broers uit een gezin die verscheurd is door verdriet. Elke dag heeft mijn moeder weer verdriet om Bert. Gestorven op zijn 23e in een noodlottig auto ongeluk. “Het voelt voor mij alsof ik 2 zoons ben verloren”, had Els me nog toegeschreeuwd in een ruzie. De spanningen waren soms hoog door al het verdriet en mijn overgewicht. Mijn moeder wil zo graag dat ik afval, zo graag. Ze is zo bang dat zij mij gaat overleven en dat ik jong een hartaanval krijg. Ze houdt zoveel van me, ondanks de eeuwige strijd over dat ik moet afvallen. Het moest nu echt gaan gebeuren, dit was het moment, NU maak ik de keuze. Ik ga mijn eetprobleem overwinnen!
Vol goede moed liep ik terug naar huis. Ik viel in slaap en werd de volgende ochtend kalm wakker. Mijn moeder was enorm blij dat ik besloot in therapie te gaan. Mijn huisarts verwees me door naar de Bavo Eetpolikliniek in Rotterdam. Ik werkte echt heel hard mee om mezelf samen met mijn therapeut te doorgronden. Met vlagen was er goed resultaat, maar ik viel te vaak terug in averechts eetgedrag. Wat haatte ik mezelf. Het niet hebben van controle is tot daar aan toe. Maar het inzicht, besef en intellect hebben dat je weet dat je geen controle over eten hebt is nog erger. Mijn zelfhaat ging diep, een stukje Jaap raakte verbitterd en vond een plaatsje in mij die ik later in DGK kon oproepen.
Mijn studie raakte in de eindfase. In januari had ik een gesprek gehad met mijn scriptiecoach meneer Hoogendoorn. Ik was blij dat Hoogendoorn aan mij was toegewezen door de faculteit, want ik keek enorm op tegen die man. Zijn colleges waren uniek in zijn soort. Moderne beamers met flitsende powerpoint presentaties waren niet zijn stijl. Hij was echt oldskool, een oudere man die bijna toe was aan pensioneren. Hij had een paar overzichtjes die hij met een diaprojector liet zien en dat was het dan. De colleges bestonden uit veel discussie voeren. Ik vond het prachtig om die man te horen vertellen over de echte kant van personeelsmanagement. Die kant die te taciet is om in boeken te beschrijven. Hij vertelde over alle gore dealtjes en truuks die er in de top worden gemaakt en dat jij als HRM strateeg met de gebakken peren zit als mensen daarna gestressed thuis zitten. Zijn lessen werden me later heel duidelijk, toen ik wegwijs werd in het media wereldje.
Het onderwerp dat ik koos was Terminator Competences. Het is niet niks voor managers om mensen te moeten ontslaan. Niet alleen heeft dit een zwaar mentaal effect op de terminator, ook zijn er tal van negatieve factoren die de survivors van een downsizing operatie beïnvloeden door het ontslag van collega’s. Een diepgefundeerd wetenschappelijk gebied waar kansen lagen voor verder onderzoek. Ik was van plan om onder andere mijn oude manager uit het hotel te benaderen om hem te interviewen over dit vraagstuk. Ik kan heel vasthoudend zijn en niet stoppen tot ik mijn genoegdoening heb gehaald. Die nacht bij het hotel had ik me voorgenomen er ooit achter te komen wat de waarheid was….
Januari was ook de maand dat ik DGK voor het eerst serieus ging volgen op TV. DGK begon in september 2006 en was dus al een tijdje bezig. Ik zat achter mijn pc wetenschappelijke artikelen te zoeken in de universiteitsdatabank op het gebied van Terminator Competences, toen een vriend van mij belde. “Jaap zet nu de TV aan! Het is niet normaal hoe Natasia en Huub tegen elkaar aan het schreeuwen zijn!”. Huh? “Wie de fok is Huub?”, vraag ik. “Je weet wel dat ene wijf dat haar kinderen in de steek liet schreeuwt tegen die kabouter”. Mijn vriend doelde op DGK. “Jij moet daar ook in! Geloof me, geef je op! Ze willen jou zeker hebben dikzak. Jij maakt ze allemaal gek! Ik weet het 100% zeker, Jij gaat winnen!” Mwahhh, dacht ik toen. Wat moet ik daarmee? Ik deed er toen niets mee. Vanaf dat moment ging ik wel elke dag DGK volgen.
Het was woensdag 7 februari 2007. Eind januari had ik een hele mooie, luxe, eikenhouten draaistoel gekregen uit de erfenis van mijn oma. Ze was op 6 december 2006 na een relatief kort ziekbed overleden aan kanker op haar 84e. De stoel was enorm groot en breed, waardoor een zwaargewicht als ik er zelfs lekker ruim in kon zitten. Op 7 februari sloeg het noodlot toe. BOEM! De ramen trilden van de klap! Ik was met mijn bijna 200 kilo als een baksteen door het draaimechanisme gezakt. Mijn moeder was erg boos, terecht, dat ik de stoel van haar moeder had gesloopt. Logischerwijs was ze erg emotioneel. Haar moeder pas geleden overleden, volop bezig alle oude spullen uit te zoeken, gedachtes aan het overlijden van Bert kwamen ook weer levensecht naar boven. Ik kon mezelf ook niet goed op de rails krijgen. Was erg aangedaan door al het verdriet, maakte me zorgen over mijn kansen op de arbeidsmarkt, faalde voortdurende in mijn dieet. Hoe kan het ook anders…de spanningen leidde tot een grote ruzie.
Gedesillusioneerd zette ik op mijn slaapkamer de TV aan. Kut! DGK was al begonnen, nu heb ik een stuk gemist. Vrijwel direct begon de reclame. Ëen spotje kwam langs waarin DGK opriep om je aan te melden als kandidaat. “Wil jij een leven in luxe, wil jij kans maken om miljonair te worden. Wil jij de ultieme vrijheid winnen, door nu je vrijheid op te geven?” Ik besloot me meteen op te geven. Ironisch genoeg had mijn moeder daarvoor nog geroepen “dan ga je toch ergens anders wonen”. Ik vulde het aanmeldingsformulier in op internet. Ik had toen al het gevoel dat ik een goede kans maakte MITS ze mijn type zochten. Waar in godsnaam vind je zo’n reusachtige vent als ik? De volgende dag werd ik meteen gebeld. Of ik vrijdag tijd had om naar de screening op het Mediapark te komen. Dit vond ik echt gaaf! Fok mijn colleges op vrijdag, ik ging richting Hilversum.
Ik moest en zou in het programma komen. Wat moest ik anders? Spanningen thuis, een onzekere toekomst. In de trein pakte ik mijn notitieblok en besloot net als in het nobele schaakspel een strategie te ontwerpen om door de selectie te komen. Het was me duidelijk dat ik op moest vallen. Als je je hoofd niet boven de massa uitsteekt, zullen ze je niet zien staan. Deze dag MOET het gebeuren. De volgende dag zou het namelijk 10 februari zijn, de sterfdag van mijn broer. Dat betekent familie over de vloer, discussies over mijn gewicht, veel verdriet en spanningen. Ik wilde niet meer naar huis. Ik wilde zo snel mogelijk weg. Ik had niets. Geen geld, alleen maar een studieschuld. Er lagen nog meer complicaties in mijn leven, maar ik laat het hierbij gezien de privacy van anderen. Ik MOEST dat huis in.
Ik had een uur extra de tijd genomen om vertragingen met het OV in te calculeren. Toevallig had ik al mijn verbindingen in 1x waardoor ik veel te vroeg aankwam op het Mediapark. Ik zat in mijn eentje in de zaal waar de portier me naartoe had gebracht. Ik inspecteerde de zaal op kansen. Aan de muur hingen portretten van Talpa coryfeeën. John de Mol had een hoop sterren bij zijn nieuwe zender Talpa binnen gehaald die breed glimlachend aan de muur pronkten. Er stonden gewoon wat tafels en stoelen, maar in de hoek stond een rode bank. Mijn wekker ging al om half zes dus ik was doodmoe. Boven het maaiveld Jaap, dacht ik. Iedereen gaat straks netjes zitten, dus ik ga hier lekker een tukkie doen op de bank. De mensen stroomden binnen, ik bleef wat dommelen. Het lawaai werd groter en ik probeerde wat wetenschappelijke artikelen voor mijn scriptieonderzoek door te lezen op de rode bank. Er kwam geen eind aan, er kwam een mededeling dat de redacteuren pas later zouden komen. Uiteindelijk moesten we allemaal 2,5 uur wachten! Helemaal gaar en vertiefd probeerde ik toch weer te tukken op de rode bank. “Auw!”, riep ik. Een of andere idioot kneep me in mijn neus. Het bleek een redactrice te zijn. “Je bent aan de beurt, kom je er even bij zitten?” Ik vertelde allemaal bizarre verhalen. Ze moest lachen, toen ik vertelde dat ik een hekel heb aan Sonja Bakker en haar wil vernietigen. Na de lunch die verzorgd werd door Talpa, had ik nog twee gesprekken met andere redacteuren. Ik zag de redacteuren al kijken, toen ik in plaats van een broodje meteen de hele schaal meenam naar mijn bank. Van een mannetje of 80 die er zaten, waren 3 mensen door naar de volgende selectie. “En de laatste persoon die door is, hoe kan het ook anders beste mensen, die persoon is Jaap”, zei de redacteur met een diepe zucht.
Alle afvallers verlieten het pand en de 3 kandidaten moesten nog wat formulieren invullen en een videofilmpje opnemen. Vlak voor vertrek laadde ik alle overgebleven broodjes in mijn tas en riep terwijl ik wegliep naar de redacteuren. “Als er genoeg eten is in dat huis van jullie, kom ik!” De eerste stap was gemaakt. Ik was overduidelijk opgevallen. Mijn strategie had gewerkt!
Het weekend was droevig. Mijn vader had een emotionele boodschap geschreven op een kaart die op het graf lag. Ik las de kaart en voelde zijn verdriet. Mijn vader woonde alleen en zijn grootste vrienden waren zijn zoons, de TV en magnetronmaaltijden. Bij de plek van het auto ongeluk was een bos bloemen neergelegd. Een van zijn beste vrienden had ook een mooie brief geschreven. Ik trok het niet meer. Echt niet meer. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Ik wilde weg. Ik wilde dood. Ik wilde niets meer.
Maandagochtend luisterde ik mijn voicemail af. Of ik met spoed diezelfde avond nog naar De Gouden Kooi kon komen om een gesprek te hebben met de hoofdredacteur en uitvoerend producent. Uiteraard sprong ik meteen in de trein op weg naar het ‘weg zijn’ wat ik uit alle macht zocht. De volgende dag werd ik weer gebeld met het schema voor de psychologische test, het antecedentenonderzoek en het gezondheidsonderzoek. Wederom bereidde ik me goed voor en lukte mijn plan om de psychologen en rechercheurs te overtuigen. In die week van testen las ik in de trein mijn favoriete boek, The count of Monte Cristo. Een man wordt onterecht gevangen genomen, erin geluist door een groepje samenspanners. In de gevangenis schrijft hij op de muur “God will give me justice”. Hij houdt zich vast aan deze gedacht tot hij weet te ontsnappen. Hij komt er achter dat de samenspanners mooie, rijke, eervolle levens hebben opgebouwd. Hij beseft dat hij zelf op de stoel van God moet gaan zitten om zijn wraak te halen. Aan het eind van het boek schenkt hij alsnog vergiffenis aan een van de daders. Toentertijd was ik ook enorm verbitterd. Teleurgesteld in mezelf, in mijn eigen falen. Gepokt en gemazeld door discriminatie in de maatschappij. Over het obesitas vraagstuk en de sociale implicaties hiervan zou ik wel een heel boek kunnen schrijven, dus dat laat ik nu achterwege. Ik was boos op de wereld. DGK zou mijn platform gaan worden om te vlammen. Dat nam ik mezelf heilig voor.
Ik kreeg te horen dat ik was geselecteerd voor DGK. Het moment van de waarheid was aangebroken. Wil ik dit echt? Ik analyseerde de situatie. Was dit nou wel echt verstandig om te gaan doen? Als advocaat van de duivel kon ik stellen dat ik emotioneel kapot zat, is het dan wel verstandig om deel te nemen aan een spel op TV wat ongetwijfeld een enorme impact zal hebben op je psychologische ontwikkeling? Aan de andere kant waren er allerlei resources om mijn gewichtsprobleem op te lossen zoals koks die gezond koken, personal training, een fitnessruimte etc. Verder maakte ik kans op een hele grote prijs, een kans van 1 op 8 om miljonair te worden! Die kans zou ik nooit meer van mijn leven krijgen. De doorslag van mijn redenering was als volgt. Als ik het NIET doe, dan kom ik er nooit meer in. Als ik het WEL doe, kan ik er altijd nog uit.
In De Gouden Kooi
26 februari 2007 was de grote dag. Jaap ging DGK in! Het grote moment was eindelijk daar, ik kon vluchten. Fantastisch toch? Dit is toch wat Jaap wilde, dit is toch waar Jaap planmatig zo hard aan had gewerkt? Je strategie is uitgekomen Jaap, super toch? Respect voor jou toch?
Helaas, mijn verwachtingen kwamen niet uit. Ik werd afgemaakt in de eerste paar weken van mijn verblijf door mijn medebewoners. Ze lieten me verbaal alle hoeken van de kamer zien. Ik kreeg geen rust. Mijn bed werd verstopt, mijn eten werd vergald met azijn, er werd tegen me geschreeuwd, mijn fitnessles werd verstoord, ik mocht niet mee dineren met de groep, ik werd weggestuurd bij groepsgesprekken, ik werd geboycot bij alle stemmingen voor leuke uitjes, mijn schoolwerk werd kapot gescheurd, ik werd met zwabbers in mijn gezicht achtervolgd het hele huis door. Eric en Huub waren mijn grootste vijanden en maakten mij het leven zuur. Dit zijn maar een paar zaken die ik opnoem, laat ik het hier maar bij laten.
Onder de dekens lag ik zachtjes te huilen. Hoe heb ik dit kunnen doen? 10 duizend euro die ik geleend heb staan nu op het spel. Als ik vrijwillig het huis verlaat, ben ik 10 duizend euro kwijt en heb ik nog meer studieschuld. Boze brieven waarin mijn dierbaren me smeekten om eruit te komen deden mijn hart verscheuren. Dit kan niet waar zijn! Dit is een droom! Totaal in trance verbleef ik in de villa. Aartsvijand Huub liep dagen achter me aan en maakte me gek door een piepende vrachtwagen na te doen. Ik was helemaal kapot.
Medebewoner Nicolaas lachte me uit, toen ik na veel geschreeuw en geïntimideer van de zwarte diva, Natasia als een braaf koorknaapje de afwas ging doen. Nicolaas had me al eerder keihard uitgelachen, toen hij hoorde dat Huub en Eric me midden in de nacht wakker maakten om ’s nachts de afwas te moeten doen. Als ik erop terug kijk kan ik niet geloven dat ik me letterlijk uit bed laat trekken en als een slaaf de rotzooi van anderen ga opruimen. “Een Jaap stoot zich wel 2x aan dezelfde steen.” Merkte Nicolaas op. “Doe het gewoon niet Jaap, ga niet afwassen.” Vol angst en aarzeling in mijn stem ging ik huismoeder Natasia vertellen dat ik niet meer de zooi van anderen ging opruimen. Nou het leek wel of de derde wereldoorlog was uitgebroken! De hele groep viel over me heen. Toen pas ging het me dagen, dit was het plan van Nicolaas! Als iedereen boos op me zijn over het verzuimen van mijn afwastaak, dan zou er genoeg draagkracht zijn om mij weg te stemmen uit het spel!
En toen brak er wat in me. Dit werkt niet meer. Ik word hier als mak schaap aan alle kanten afgemaakt. Ik ging me bezinnen om een strategie te ontwerpen. Ik zit niet in Lingo, dit is DGK. Goede manieren brengt je niet de overwinning. Alleen de allerhardste fokker zal hier overleven en zal de hoofdprijs binnen halen. Half werkt niet. Of ik moet nu beslissen naar huis te gaan, of ik moet nu het spel gaan spelen op hardcore level. Dat betekent dat ik al mijn dierbaren de rug moet toekeren. Dat ik accepteer dat zij verdriet zullen gaan ondervinden van mijn extreme gedragingen. Er zal geen weg terug meer zijn. Als ik hier niet win, zal dat betekenen dat ik geen toekomst meer heb. Dan zal ik een maatschappelijke outcast zijn die niets meer zal hebben aan zijn academische opleiding.
Die hoed die ik toevallig kreeg van de kledingverkoper lag in mijn kast. Ik verklaarde alle bewoners de oorlog en mijn hoed zou het teken worden van terror. Toen ging het van kwaad tot erger. Ik heb de meest onethische, moreel verwerpelijk acties uitgehaald om concurrenten te vernietigen. Het lukte me om Eric dusdanig gek te terroriseren dat hij vrijwillig het huis verliet. Mijn wraak was zoet en ik proefde de sfeer van mijn favoriete boek. Mijn oude vijand Huub zag nu in mij een sterke partner om andere bewoners het huis uit te krijgen en gaf me rugdekking in het spel. Tot op de dag van vandaag zijn we hele goede vrienden.
Voor veel van mijn extreme acties schaam ik me diep, maar ik weet niet of het terecht is om te zeggen dat het me spijt. Laten we eerlijk zijn. Iedereen had zelf de keuze om al dan niet in DGK te verblijven, van deelnemers tot bezoekers. Iedereen wist dat DGK een plek was waar van alles kon gebeuren. Buiten het huis geldt deze redenering ook. Thuis op de bank kun je zelf kiezen om het programma al dan niet te kijken. Al dat gezeur om De Gouden Kooi altijd maar in de pers, als het je niet bevalt, zet dan lekker je TV uit, dat is je goed recht.
Tijdens de uitreiking van de MSN award aan mij voor het grootste entertainmentmoment van 2008 eind december, vroeg de reporter wat nou het succes heeft gemaakt van DGK. “Ik heb DGK niet gemaakt, andere bewoners hebben DGK niet gemaakt, zelf de productiemaatschappij heeft DGK niet groot gemaakt, het was de pers die DGK groot maakte.” Soms ging DGK echt heel ver, dat geef ik eerlijk toe. Dat ik een voorloper was qua extremiteit geef ik ook eerlijk toe. Op een gegeven moment leek het wel of elke scheet die ik liet 100x werd uitvergroot. De pers en DGK hadden een wederkerige relatie. Hoe meer complottheorieën werden verzonnen door de pers en het publiek, hoe groter de cultivatie van het programma, hoe meer spanning, hoe meer kijkers wat goed is voor het programma. Anderzijds was het ook makkelijk raak schieten voor de pers. Aan de ene kant van het spectrum heb je Jan Smit die als perfect sociaal wenselijk te boek staat en waar geen vuil woord over geschreven kan worden. Aan de andere kant van het spectrum heb je ook thrashtalk nodig over een programma als bijvoorbeeld DGK. Op een vreemdsoortige manier mag je zelfs stellen dat de pers en DGK elkaar de hand mogen schudden voor een succesvolle samenwerking!
Ik begon het spel rücksichtslos te spelen. Verbitterd als ik was door alles wat de andere bewoners me aan hadden gedaan. Ik moest en zou winnen. Niets zou me stoppen. De fans gaven me mijn bijnaam “Terror Jaap” die door de redactie en voiceover in de uitzending werd overgenomen. Terror Jaap opereerde op het randje, ging er vaak genoeg over heen. Maar dan nog blijft de centrale pijler overeind staan. Vrije keus en vrije wil. Iedereen kan te allen tijde de poort uitlopen. Iedereen kan te allen tijde zijn TV uitzetten.
Ik had het John de Mol graag gegund, maar helaas ging zijn zender ten onder. DGK ging over van Talpa naar RTL5. Met de overgang naar RTL5 werd er een boetebeleid geïntroduceerd om de regels strikter te handhaven. In eerste instantie was ik er boos over. Mijn succesvolle strategie van hardcore terreur zaaien werd zo gedwarsboomd. Ik kon er niet verder naast zitten. De nieuwe regels bleken een uitkomst voor mij te zijn. Ik ontwikkelde namelijk een veel krachtiger wapen dan terror, namelijk humor. De regels maakten het me onmogelijk om met terror mensen weg te jagen uit het huis, dus er was een nieuwe strategie nodig.
De anti-terror werd geboren. Terror Jaap als gimmick. Een Terror Jaap die ik veel meer waardeer dan die bullebak aan wie ik zelf ook een grote hekel heb. Ik bleek talent te hebben om met humor mensen te kijk te zetten. Zo verstoorde ik de buitenfitnessles van Carlos door met een skelter irritant langs de bewoners te rijden. Zo legde ik een hangslot om de koelkast om iedereen uit te hongeren. Zo zette ik een helm op en maakte motorgeluiden om Huub midden in de nacht wakker te maken, terwijl hij diezelfde dag motorexamen had. Ik fopte de huishouding door met ze de schoonmaakdans te dansen etc.
Ik had er enorm schik in. Hardcore terror was mentaal gezien echt zwaar. Ik kon dat stukje verbittering weliswaar oproepen door al mijn nare ervaringen voor hardcore terror, maar echt makkelijk was dat niet. Er was altijd een stemmetje in me dat zei dat ik moreel gezien buitensporig bezig was. Mijn gimmick anti-terror wierp zijn vruchten af. Mijn medebewoners moesten erg om me lachen en zo kon ik mezelf tussen twee kampen inwurmen. Je had kamp Huub & Claire en kamp Brian & Amanda. Gekscherend noemde ik mezelf groep Jaap bestaande uit Jaap, de hoed en de buik. Ik stond alleen, maar tegelijkertijd ook centraal in het spel. Ik was zowel bondgenoot als vijand tegelijkertijd. De subtiliteit en nuance luisterden heel nauwgezet, want ik speelde dubbelspel. Het was nu echt een geslepen spel geworden, waar mijn oude holbewonertactieken niet meer in opgingen.
Het krachtenveld was totaal onzeker. De 2 stelletjes zouden mij kunnen wegstemmen. Maar zowel Huub als Brian hadden mij nodig om de ander te verslaan. Het leek ernaar dat Huub of Brian zou gaan winnen, dus ze richten hun peilen op elkaar en niet op mij. Zo kon ik een alliantie met beide heren creëren. De halve finale, wat meetelde voor 50% van de eindoverwinning, bestond uit het uitdelen van punten. Zowel Huub als Brian beloofde ik hetzelfde, ik zou hen allebei de minste punten geven, zodat ze beiden dachten dat de ander uit het spel zou liggen en de overwinning een eitje zou zijn bij de publieksfinale. Deze strategie zorgde ervoor dat ikzelf koploper werd in de puntentelling!
Ik koos ervoor om Huub op de laatste plaats te zetten met de puntentelling. Ik beredeneerde dat een grote factor in finales waarbij het publiek mag stemmen geregeerd wordt door de anti-stem. De fans van Huub en Brian waren aartsvijanden en zouden nooit op de ander stemmen. Ik schatte in dat als Huub er eerder uitlag dan ik, dat zijn stemmen naar mij zouden gaan. Mijn droomscenario in de finale kwam uit. Huub lag er meteen als eerste uit, doordat hij in de halve finale onderaan eindigde!
Brian en Terror Jaap staan samen in de finale. Mijn probleem is dat Brian op me voorligt, nog enkele minuten resten voor de notaris de lijnen sluit. Ik had voor deze nijpende situatie een list voorbereid. Ik had geen keus beste mensen. Echt waar, ik MOEST wel. Als ik niet had gedaan wat ik toen had gedaan dan had Brian gewonnen. Ik implementeerde mijn voorbereidde list om het publiek te doen geloven dat ik de helft van het geld aan een goed doel zou geven. Scherp? Dat zeker! Over het randje? Ik vind van niet. Alle kijkers weten dat DGK een spel is van list en bedrog, het is geen pimpampetten! Je kunt het moreel verwerpen en aan de kaak stellen, maar als je eerlijk bent was het mijn laatste strohalm om niet 15 maanden voor Jan Lul opgesloten te hebben gezeten. Het was de laatste kans om geld te pakken alvorens maatschappelijk gezien een outcast te worden. Zonder de overwinning zag mijn leven er erg somber uit.
Ik heb De Gouden Kooi gewonnen, omdat ik het spel het slimste heb gespeeld. Mag ik dat van mezelf zeggen? Ik vind van wel als ik een miljoen euro win!
Na De Gouden Kooi
De hardcore Terror Jaap was een vehikel naar een doel, naar de overwinning, naar een nieuw leven met kansen. De hardcore Terror Jaap is niet mijn vriend. Het is een stukje schaamte die ik de rest van mijn leven bij me moet dragen, dat is de prijs die ik betaal voor de geldprijs die ik gewonnen heb.
Aan de andere kant krijg ik echt veel positieve reacties in mijn fanmail. Krijg ik elke keer als ik in de stad loop wel te horen “Jaapieoooo!! Wanneer komt je show? Ik moet het zien!”. Mensen vinden mijn humor leuk. Ik merk het. Ze halen anekdotes aan. “Die keer dat jij Huub voor lul zette met die opblaaspop, echt top was dat!”. Ik ben trots op de anti-Terror Jaap. Zoals ik het zelf zie ben ik geëvolueerd van deelnemer aan een spel tot artiest. Op een gegeven moment kreeg ik door hoe je met camerastandpunten moet werken, hoe je reacties uit mensen kunt ontlokken, hoe verhaallijnen werken, dat een sterke quote beter is dan 10 minuten slap gelul etc. Ik kreeg ook door hoe ik de redactie kon bespelen om het spel in mijn voordeel te doen keren. Het spel voor de schermen was belangrijk, maar het spel achter de schermen net zo goed.
Ik kom nu terug op Andre van Duin met zijn scheve bekkie wat ik aanhaalde aan het begin van mijn uiteenzetting. Vindt u Van Duin een artiest? Welke criteria past u daarop toe? En als u dezelfde criteria nu eens vergelijkt met mijn verhaal? Krijg ik dan nog steeds het stempel “jij bent van De Gouden Kooi, dus je spoort niet” mee? In dit geval is het voor mij een weet en voor u een vraag.
TV maken is een kunst. Een kunst die je zomaar niet eventjes leert. Als ik voor mezelf spreek dan kan ik zeggen dat mijn reality gehalte steeds minder werd. Tuurlijk heb je een basiskarakter, tuurlijk kun je niet 1,5 jaar lang alles acteren, maar als je snapt hoe TV maken werkt, dan kun je de uitvergroting van je authentieke emoties heel gericht op beeld laten vangen. Dit was geen complottheorie van de zender of de productiemaatschappij. Ik denk dat het een uniekem is. Waar baseer ik dat op? Er bestaat nu 10 jaar reality TV. Zou het kunnen dat er iemand opstaat die anders is dan anderen? Een jongen met een enorm brede persoonlijkheid die gevormd is door een complexe jeugd? Zou het kunnen? Dat is het enige wat ik vraag. Ik ben niet perfect. Ik heb een eetstoornis, dat geef ik eerlijk toe. Ik weet geen ene moer af van ik noem maar een zijstraat….dolfijnen of wolkenkrabbers. Ik weet van zoveel dingen geen ene moer af, maar als ik iets bewezen heb dan is het wel dat ik een artiest ben die TV kan trekken uit de meest moeilijke en ondenkbare situaties. Zou het kunnen dat ik door al mijn (schaak)analyses meer inzicht heb verworven in een zo ogenschijnlijk simpel TV reality spelletje? Nogmaals ik spreek alleen voor mezelf. De productiemaatschappij van DGK heeft naar mijn mening geluk gehad met mijn ontwikkeling. Ze konden deze ontwikkeling nooit hebben voorspeld bij de screening, noch was dit opzet of was de intentie daar om het op deze wijze te laten gebeuren. Zo raar is het niet. Sommige deelnemers lagen door hun eigen domheid en slechte spelstrategie heel snel uit DGK, dat zou betekenen dat de deelnemers met de juiste strategie veel meer kans maken. De denker overwint.
De mythische talkshow van Terror Jaap
In de finale riep ik heel hard dat ik met een eigen show zou komen. Dit was niet zomaar lukraak geschoten. Ik wist al dat er een pilot zou komen. De productiemaatschappij van DGK, Talpa, zou voor RTL5 een pilot ontwikkelen voor een latenight tijdslot. Die pilot is ook succesvol gemaakt waarin ik, Caroline, een anorexia patiënte interview. Uiteindelijk heeft een stuk van de pilot op de Telegraaf site gestaan. Daar heb ik spijt van als haren op mijn hoofd. Ik moest een aflevering van een half uur terugknippen naar 7 minuten. Vervolgens kreeg ik opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd als “je stelt de vragen te snel achter elkaar”. Logisch, want ik heb strak en kort zitten knippen. Finaal werd ik afgemaakt op de Telegraaf site, terwijl doorgewinterde TV makers die de hele uitzending zagen over het algemeen tegen me zeiden dat met wat extra training van een goede presentatiecoach ik de vaardigheid zou kunnen ontwikkelen om een snelle, scherpe, inhoudelijke talkshow neer te zetten gelardeerd met wat Japiaanse humor.
Het hele ‘talkshow bij RTL5’ proces is enorm traag geweest. Het is altijd weer een hele klus om dat aan de fans uit te leggen. Fans en de algemene TV kijker weet niet hoe het besluitvormingsproces in TV land werkt. Ze denken dat het net zoiets is als naar de markt gaan. “Mag ik van u een kilo kipfilet? 6 euro? Geef me er een kilo gehakt bij, dan ronden we het af op een tientje, deal?” Zo werkt het niet. Ellenlange gesprekken zijn er over het format, past het bij het zenderprofiel, wie zijn de gasten, wat zou het tijdslot moeten zijn, hoeveel budget is er nodig, heeft Jaap wel genoeg capaciteit, is Jaap niet te maatschappelijk veroordeeld, heeft Jaap wel genoeg passie om er onvoorwaardelijk voor te gaan etc.
Mijn passie en ambitie is groot. Ik weet wat ik wil en daar doe ik heel veel werk voor. Voor het interview met Caroline de anorexia patiënte zat ik boeken te lezen over deze problematiek op mijn werkvakantie naar Spanje. Via google scholar pakte ik sterk inhoudelijke wetenschappelijke artikelen om deze problematiek zo goed mogelijk in de vingers te krijgen. Ik dacht goed na over de timing en verantwoording van grappen. Ik ben van mening dat over elke onderwerp grappen gemaakt mag worden, zelfs als dat op het randje is. Dat is mijn kracht. Ik ben er trots op dat ikzelf mijn volledige redactie was! Juist ja, NIEMAND hielp mij. Ik kreeg van mijn producent Frans-Jan de opdracht om dit zonder hulp te doen, zodat dit gegeven ook aan de programmaleiding van RTL5, kon worden meegegeven. Inhoudelijk heb een mooi gesprek gehad met Caroline en moest ze zelf ook lachen om wat scherpe grappen die gerelateerd waren aan haar problematiek. Ik wil graag Jurriaan, regisseur bij DGK, bedanken dat hij zijn eigen vrije tijd beschikbaar stelde om het interview te regisseren en te helpen met monteren. Jurriaan, jij gelooft zo sterk in mij dat je al die moeite voor me deed. Bedankt!
De pilot gaat het besluitvormingsproces in. Pas in december, na heel wat kunst en vliegwerk waar ik het bij zal laten, krijg ik van mijn contactpersoon bij Talpa te horen dat RTL geen interesse meer heeft. Dit had ik totaal niet verwacht. Niet na wat er allemaal tegen me gezegd was. Hoe het onderhandelingsproces precies is verlopen tussen RTL en Talpa weet ik niet. Ik heb nooit direct contact gehad met RTL. Al het contact ging via Talpa. Dus mijn verhaal is ook gebaseerd op hetgeen mijn contactpersoon van Talpa mij heeft verteld.
Enerzijds voelde ik me er erg teleurgesteld over. Ik ben meer dan een half jaar in spanning gehouden. Ben uit loyaliteit naar RTL niet mijn internettalkshow begonnen. Ben uit loyaliteit naar John de Mol heel voorzichtig geweest met mijn doen & laten, zodat de pers niet a la de vete Amanda versus Brian grip op mij zou kunnen krijgen en het programma DGK zou kunnen besmetten. Ben enorm voorzichtig geweest in interviews. John de Mol is een target. Geloof me. Zo’n beetje in elk interview werd er gevist of ik nog iets kwijt kon over John. Niets zou mooier zijn dan een quote van de verschrikkelijke Gouden Kooi winnaar Terror Jaap te rukken uit context over John de Mol. Het ging zelfs zo ver dat een gerenommeerde journalist van een groot dagblad pretendeerde de waarheid over De Gouden Kooi te weten en dat die persoon regelmatig met John lunchte. Luid lachend antwoordde ik dat er überhaupt geen groot Gouden Kooi geheim bestaat, dus vertel jij maar de waarheid dan. Navraag bij Frans-Jan leerde dat de journalist een vuile tactiek gebruikte.
Ik probeerde me zo goed als het kon voor te bereiden op een eventueel gesprek met John de Mol. Ik bestudeerde uitvoerig de twee boeken die over John geschreven zijn. De gangen van John de Mol door Van den Brandt en Van Dinter geeft een wat objectiever beeld dan Het miljardenspel van Bazalgette. Ik wist wat ik wilde en om te krijgen wat ik wilde zou ik ook wat te bieden moeten hebben. Uit beide boeken kwam naar voren dat ik een enorme mate van loyaliteit moest tonen om eventueel de gunst te winnen. Dat heb ik gedaan al die maanden. Alhoewel ik zeker heb geblunderd. Ik had nooit die grap over een pornofilm bij Wilma Nanninga moeten maken. (waarna ik overigens bloedserieus benaderd werd door een erotisch bedrijf) Dat werd ook weer ruimschoots uitgemeten. Een redacteur van de Telegraaf bedankte me nog ironisch dat ze hier weer drie dagen van konden schrijven. Zo werkt het nou eenmaal, de pers moet ook zijn brood verdienen. Uit de boeken kwam ook naar voren dat ik snel met John zou moeten handelen. Geen ellenlange onderhandelingen, pats boem dit is het, zonder intense emoties. Puntje bij paaltje is de kans om met John te spreken er na DGK helaas nooit meer van gekomen en ben ik zeker niet in de positie om een gesprek of voorstel te doen naar een creatief en zakelijk grootmeester als John de Mol.
Anderzijds heb ik begrip voor de situatie. Ik was op de hoogte via mijn contacten over wat er nog meer speelde toentertijd. Dit zou teveel afdwalen van mijn eigen situatie en het is niet aan mij om dat hier uitvoerig te gaan beschrijven.
Waarom is het nou (nog) niet gelukt?
Ik weet het niet zeker. Ik heb veel gesproken met mensen die dicht bij het vuur zitten, maar een eenduidig antwoord heb ik niet kunnen vinden. Hier nu een halfgaar verhaal gaan schrijven, schiet niet op, dus hier laat ik het bij. Wel heb ik veel gefilosofeerd over het grondbeginsel. Wat zou het grondbeginsel moeten zijn van mijn doel om mijn passie en ambitie te verwezenlijken in de Terror Jaap Show wat ik zo graag wil? De grondslag van commerciële televisie is dat de commercie regeert, dat staat vast zo vast een betonnen muur. De commercie bereik je door TV te maken waarbij de opbrengsten groter zijn dan de kosten. Opbrengsten haal je uit reclame inkomsten. Reclame inkomsten hangen af van de hoeveelheid kijkers die je weet te trekken en de samenstelling van die kijkers wat gedefinieerd is als doelgroep. Klinkt logisch toch? Waar ik echter achter ben gekomen is dat je helemaal niets kunt zonder platform. Je kunt een geweldige productie maken waarbij je een scherpe prijs/kwaliteit verhouding neerzet….en dan??? Als een zender niet voor jou kiest, dan ben je het haasje. Ik vind het misplaatst om mijn droom af te laten kappen door een zenderdirecteur. Een zenderdirecteur rekent mij af? Laten we wel wezen, dat is zijn goed recht om een keuze te maken die niet op mij valt. Maar de zenderdirecteur? Er klopt iets niet. Is het niet zo dat het publiek mij moet afrekenen? Als ik een aantal afleveringen Terror Jaap Show maak en er kijkt geen hond, tja dan stop ik met TV maken, dan ga ik wel tomaten plukken. Hier wringt het zo voor mij, dit voelt zo enorm slecht aan. Ik krijg maar niet de kans om te zien of het publiek zou gaan kijken! Het is zo krom! Waarom vragen dan zoveel mensen aan mij wanneer mijn show komt? Elke dag weer, nog steeds, 11 maanden later.
Waarom toch? Waarom is die Jaap zo fanatiek om zichzelf te willen bewijzen? Ik hoef echt niet veel geld te verdienen. Ik hoef echt geen roem ansich. (Vergeet niet de schaduwzijde! Iedereen heeft een oordeel over je, terwijl ze je niet eens echt kennen!) Wat ik wil is genieten van het kunststukje. De creatie van mooie TV. Dat creativiteit hoogtij viert. Het beramen van snode plannen was het allergaafste dat er was in DGK. “I love it when a plan comes together” zou Hannibal van the A-team zeggen. Zo voel ik dat ook. Het zoeken van de juiste timing, je gast kunnen overrompelen met een strakke quote, maar toch je gast het vertrouwen kunnen geven dat de gast zijn verhaal mag doen. Prachtig vind ik dat. Je moet namelijk enorm anticiperen, snel kunnen schakelen en op de juiste momenten je bek kunnen houden zodat de gast de ruimte krijgt. Je moet denken als een echte schaker. Inhoudelijk gezien zijn Pauw & Witteman mijn grote voorbeeld. Twee grootmeester in het vak die elkaar sterk aanvullen. Een duo presentatie is een stuk moeilijker dan een solo presentatie, desondanks slagen de heren er heel goed in om objectief te blijven en de kritische vragen te stellen die nodig zijn. Qua stijl en vormgeving vind ik dat Robert Jensen het goed aanpakt. Het ziet er allemaal gaaf en flitsend uit, het is niet droog, er valt veel te lachen. Toch prefereer ik zelf wat meer inhoud te genereren dan Jensen, maar niet zo zwaar en diep als Pauw & Witteman. Mijn ideaal zit tussen Pauw & Witteman en Jensen in. (Mijn Joran uitzending is wel bloedserieus, die uitzending staat los van mijn talkshow ambitie.)
Ik kan niet anders dan pogen dat ideaal te bereiken. Er is te vaak tegen me gezegd dat ik het kan. Niet door Jantje en Pietje, maar door ervaren rotten in het vak zoals door de uitvoerend producent van DGK / oud zender directeur van Nickelodeon en de hoofdredactrice van DGK / oud hoofd drama Duitsland. RTL5 vroeg zelfs om een pilot. Dit is erg gunstig omdat zo een push situatie wordt vervangen door een pull situatie vanuit de zender. Op 19 oktober 2007, dus ten tijde van DGK, had ik een kort gesprek met John. Inhoudelijk ga ik daar niet verder op in, maar wat ik wel wil vertellen is dat John benadrukte dat hij me een heel veelzijdig persoon vond waar enorm veel potentie in zat. Ten tijde van de overgang van Talpa naar RTL was er een speciale liveshow om het einde van Talpa in te luiden door letterlijk een grote stekker eruit te trekken. ‘s Middags moest ik dat even oefenen samen met regisseur Jurriaan. Toen kwamen we een RTL bestuurder tegen. Inhoudelijk ga ik daar ook niet verder op in, maar ik wel zeggen dat hij vond dat ik veel meer zou kunnen dan deelnemer zijn in een spelshow. Naast deze grote namen heb ik met veel kleinere TV figuren mijn pilot geanalyseerd en geschaafd aan mijn format. Ik heb geleerd van mijn fouten en zal dat blijven doen.
Daarom…..
Snap je…...
Ik moet het proberen, anders zal ik de rest van mijn leven afvragen of ik een kans om unieke vernieuwde TV te creëren heb laten liggen.
Als ik echt wil wat ik wil. Als ik wil gaan voor die droom dan moet ik me niet laten kisten. Dan moet ik doorzetten en alles proberen wat er maar te proberen valt. Het is dus aan mij de taak om zelf een platform te gaan regelen. Sponsoring hangt in de lucht, daar ben ik mee bezig. Er ligt de optie om zelf zendtijd te kopen, er ligt een optie om deel te nemen aan een digitaal kanaal. De kansen liggen er en ik geef niet op. Ik geef pas op als het publiek me afrekent en tot die dag zal ik mijn droom najagen. Ik geloof in de fans, ik geloof in het publiek. Ik ben wel realistisch. Als er de komende maanden niets uitkomt, dan ga ik in september mijn scriptie afmaken en blijf ik daarnaast mijn droom ambiëren. Tot september blijf ik vol gas werken om kansen te creëren en er hopelijk eentje in te koppen.
Ik laat het hier voorlopig bij. Na mijn deelname aan De Bunker (www.thebunkeronline.tv) zal ik verder gaan met mijn uiteenzetting..
Bedankt voor het lezen. En to be continued……
Adiosssss,
Jaapje Terror |
|
|
|
|
Boudewijn
|
|
|
en ook in videovorm verkrijgbaar :)
deel 1:
deel 2:
deel 3:
deel 4:
deel 5:
deel 6/6:
-- dit bericht is voor het laatst aangepast op zondag 26 april 2009 door Boudewijn -- |
|
|
|
|
Mrs.B@headline
|
|
|
@ Boudewijn
Ik heb Jaap een paar weken geleden ontmoet en gesproken.
Mijn hemel, wat een reus. Ik heb een Jaap gezien en gesproken die ik in DGK niet heb gezien of gehoord. Ik kan mij heel goed voorstellen dat zij die hem kennen, snel geneigd zijn hem in bescherming te nemen. Het is een lieve jongen beter gezegd die paar uurtjes dat ik hem meegemaakt, kwam hij heel lief over.
Groet,
Mrs.B |
|
|
|
|
Boudewijn
|
|
|
quote:Op woensdag 20 mei 2009 - 22:01 schreef Mrs.B@headline het volgende:@ Boudewijn Ik heb Jaap een paar weken geleden ontmoet en gesproken. Mijn hemel, wat een reus. Ik heb een Jaap gezien en gesproken die ik in DGK niet heb gezien of gehoord. Ik kan mij heel goed voorstellen dat zij die hem kennen, snel geneigd zijn hem in bescherming te nemen. Het is een lieve jongen beter gezegd die paar uurtjes dat ik hem meegemaakt, kwam hij heel lief over. Groet, Mrs.B Waar heb je hem zo lang mogen ontmoeten?
Ik ben echt benieuwd naar z'n talkshow of andere projecten... |
|
|
|
|
Jacqueline
|
|
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
quote:Op woensdag 20 mei 2009 - 22:01 schreef Mrs.B@headline het volgende:@ Boudewijn Ik heb Jaap een paar weken geleden ontmoet en gesproken. Mijn hemel, wat een reus. Ik heb een Jaap gezien en gesproken die ik in DGK niet heb gezien of gehoord. Ik kan mij heel goed voorstellen dat zij die hem kennen, snel geneigd zijn hem in bescherming te nemen. Het is een lieve jongen beter gezegd die paar uurtjes dat ik hem meegemaakt, kwam hij heel lief over. Groet, Mrs.B wat leuk, dat je met hem gesproken hebt. hoe hij op tv overkomt lijkt hij een pose aan te nemen, ik had een heel ander gevoel bij hem daardoor.
maar nu jij dit uit, krijg ik meteen een ander id van hem.
ik weet dat jij mensenkennis hebt, vandaar. |
|
|
|
|
Izz@headliner
|
|
|
| Ik weet nog steeds niet wat ik van hem moet denken to be honest. maar geef hem het voordeel van de twijfel. Hi allemaal by the way. uit het oog niet uit het hart! |
|
|
|
|
Jacqueline
|
|
|
| hoi izzy hier ook hoor vergeet jullie niet |
|
|
|
|
|