|
|
|
Jacqueline
|
|
|
Ik heb deze topic geopent voor onze Moha ik neem aan dat niemand problemen ermee heeft zo kunne we haar steunen met haar gevecht .
lieve moha we zijn er voor je |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
| Ah ik heb hem gevonden. Ik zal ff posten wat ik tot donderdag heb meegemaakt. |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
Dit is niet goed.
22 nov, 15:12
Zaterdagnacht 14 november sta ik om 5 uur voor de spiegel, ik voelde al ong. een half jaar af en aan wat pijn in mijn rechterborst, ik voelde mijn borsten om de dag na of ik geen bultjes zou ontdekken. Ik voelde niets en gaf de schuld aan mijn nieuwe bh's.
Tot die 14e november om 5 uur s'nachts, ik had weer wat pijn en was het zat ik ging voor de spiegel staan deed mijn arm omhoog, en tot mijn grote schrik zie ik daar een deuk in mijn borst.
Ik ben toen plat gaan liggen en ontdekte een knobbel van 3 á 4 cm bij die deuk. Ik wist het meteen, dit is niet goed.
Ik besloot meteen die maandag naar de dokter te gaan, en na onderzoek zei de dokter, ja Wil dit is foute boel. Er werd meteen een afspraak voor mij gemaakt op de Mammapolie daar moet ik morgenochtend 23 November om 8.40 zijn.
Ik heb nu al pijn in mijn maag van angst zowel voor de punctie als voor de uitslag.
Alle scenario's zijn al door mijn hoofd gegaan, van goed tot slecht. Elke minuut van de dag denk ik eraan, en probeer me staande te houden met een beetje galgen humor. (wat niet door iedereen gewaardeerd word) Maar ik moet wel anders trek ik het niet.
Krijg ik morgen het vonnis? En is dit mijn doodvonnis?
Voor alle vrouwen jong of oud een tip van mij, controleer je borsten zowel zittend als liggend, want ik voel die knobbel alleen als ik lig en ik controleerde mijn borsten altijd zittend. |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
Borstkanker 23 nov, 22:49
23 november 2009 Ik heb de hele nacht niet geslapen, om 02:00 kwam mijn zoon Michael met mij praten die kon ook niet slapen. Dat was voor mij een welkome afleiding.
Vlak voor ik van huis ging had ik kramp in mijn maag van de zenuwen. Meer angst voor de punctie, dan wat ik te horen zou krijgen want dat stond voor mij al vast.
Willem was bij mij, en in de auto viel er op eens een rust over mij heen en ik begon grapjes te maken. Waardoor Willem ook begon met grapjes.
We zaten in de wachtkamer echt te lachen, om onze grappen en opmerkingen. We waren bij het jolige af. Ik denk dat het toch ook met zenuwen te maken had, zeg maar weglachen, dan bestaat het niet.
Ik werd eerst onderworpen aan een aantal vragen, en werd toen onderzocht door een hele lieve vrouw. Ze zei hoe knap ze het vond dat ik die deuk en knobbel ontdekt had, omdat het op zo'n plek zit waar je het haast niet ontdekt , zij vond het ook niet. ik moest het aanwijzen.
Toen moest ik naar boven voor de mammografie. Nog steeds waren we jolig en al vrij snel was ik aan de beurt. Willem mocht helaas niet mee naar binnen wat ik heel jammer vond, want dan had ik alleen maar meer lol gehad.
Nou daar stond ik dan met mijn borst op een plaat die hem helemaal plat drukte. Ik zei tegen die vrouw die dat apparaat bediende: Als je geen hangtieten hebt krijg je ze nu wel. Die vrouw gierde het uit en ik ook. Hé heerlijk weer een stukje stress weggelachen.
Ik moest even in het kledinghokje wachten of de radioloog twijfels had en of er een echo gemaakt moest worden. Dat duurde naar mijn gevoel een kwartier pff. Ik kreeg bijna de hoop dat het dan toch niets zou voorstellen, maar toen ik voetstappen hoorde en ze de deur open deed, zei ze de radioloog wil een echo maken. Toen was het allerlaatste stukje hoop weg.
God wat was die man lief en zorgzaam, bijna té. Ik dacht nog ho maar anders ga ik janken, en dat wou ik niet. Hij hoorde van mij dat ik er al vanuit ging dat het kanker zou zijn, en hij zei toen, ja ik heb idd rotnieuws voor u, er is duidelijk een kwaadaardige tumor te zien, met vertakkingen. Slikken Wil dacht ik, ik voelde immers een week eerder aan dat dit kanker is.
Mijn gedachten waren snel afgeleid toen hij zei dat hij een punctie ging doen, om te ontdekken of die vertakkingen ook kankercellen bevatten.
Wow dacht ik, dit is waar ik zo bang voor was de punctie pff.
Mag mijn man erbij zijn vroeg ik. Nee zei hij. Weet u waarom? Omdat de meeste partners flauw vallen. Hahaha mijn Willem niet hoor zei ik. Toch wil ik het liever niet zei hij tenzij u erop staat. Nee laat maar zei ik, ik wou hem niet tegen de haren in strijken, want die naald moest immers nog mijn borst in pff.
Ik vroeg wel of die assistente Willem wou inlichten en dat deed ze.Willem wist op dat moment ook dat het opzeker kanker is. En dat ging door mijn hoofd hoe gaat het met Willem, wat maakt hij nu door.
Maar toen zag ik een naald en ging mijn hartslag naar 200 of zo. dat is de verdoving, ik zag de naald richting mijn borst gaan en bereide me voor op een scherpe pijn. Maar die kwam niet. Het was net of hij een paar druppels op mijn borst liet vallen. En toen kwam hij met een mesje, ik dacht neeeeee dat kan nog niet verdoofd zijn maar wederom voelde ik niks.
Toen zag ik de punctie naald, ik riep uit zooooo groot, moet die er helemaal in??? Nou hij gaat er zijlings in zei hij. Ohw wat had ik Willem nodig op dat moment. Ik zei wil u wel zeggen wanneer u hem erin doet, anders ben ik bang dat mijn hart op hol slaat. Ja dat doe ik, en idd hij zei hij gaat er nu in. En ik knijpen met mijn ogen en billen tot ik wat voelde, toen zei hij nu hoort u die klik en daardoor word er weefsel weggehaald. Ik lag nog steeds te wachten op die pijn en klik..... ik dacht waar blijft die pijn nou?
Is dat alles zei ik? Nee zei hij want hij bekeek het weefsel in een flesje onder een lamp hij zei ik wil zeker zijn dat ik genoeg heb. Omdat het geen pijn deed zei ik heel stoer, ze moeten het idd goed kunnen onderzoeken dus trek er nog maar een stuk uit hoor. En weer geen pijn. Nou schoonmaken die boel een plakkertje erop en klaar.
De Radioloog vond mij schijnbaar alles te licht op vatten, want hij zei mevr. onderga alles stapje voor stapje. Ik zei, O maar ik ga er al vanuit dat mijn borst eraf moet hoor.
Mevr. geloof me bekijk het stapje voor stapje zei de radioloog.
En die woorden blijven nu in mijn hoofd hangen, wat staat mij te wachten? Plus het feit dat de assistente zei dat ik pas over 3 weken terecht kon voor het behandelplan bij de chirurg en de Radioloog zowat flipte en zei dit kan niet ik bel zelf wel. En door hem moet ik nu a.s. donderdag 26 november om 14:10 bij de chirurg zijn.
Waarom zet hij er zo'n vaart achter, wat zag hij nog meer op de echo hij wou me ook al niet vertellen hoe groot de tumor is.
Ik bedankte hem en hij aaide over mijn arm en zei héél veel sterkte. pff wat weet hij meer dan ik?
Ik wou nu heel snel naar Willem, we liepen samen naar de lift en zijn gezicht sprak boekdelen.
Ik zei nou het is bevestigd lief. ja we wisten het al he zei hij.
Ik wou niet janken ook niet voor Willem, dus begon ik weer te grappen en hij ging er gelukkig in mee.
Snel naar huis, de kinderen inlichten. Omdat we nogal lacherig overkwamen scheen Peggy opgelucht te zijn, maar maakt dr toch nog zorgen om donderdag die lieve schat. Michael wou het via de tel. op zijn werk horen en ik zei hem zich geen zorgen te maken, wel dat het kanker is maar geen reden om naar huis te komen, ik voelde me immers prima.
Hij klonk down en wou snel ophangen, dat is mijn arme lieve zoon die kan er moeilijk mee omgaan, maar misschien zit hij vannacht weer op het randje van mijn bed met mij te praten.
Sorry voor de mensen die niet kunnen waarderen dat wij er soms met galgenhumor mee omgaan, maar het is ook een manier van verwerken. En over 2 dagen of zo jank ik weer de ogen uit mijn kop door alle opgekropte spanningen. |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
Het vonnis.
26 nov. 2009. Ik heb de hele nacht en dag niet kunnen slapen, als ik ging liggen dan bonkte mijn hart zowat mijn borstkas uit, terwijl het in mijn hoofd goed zat. Ik kon de uitslag, wat die ook zou zijn toch niet veranderen.
Vandaag waren er geen of amper geintjes, eerder een graf stemming. Mja ik was dan ook zo moe.
Willem en ik werden om half 3 naar binnen geroepen. Daar zit je dan, want in dat kamertje moet je nog 10 min. wachten voor er iemand komt.
Nou daar kwam ze met een dossier, met mijn lot daar in, ze gaf een hand en ging zitten.
U wist al dat het kanker is he zei ze.
Ze praatte ff heel lief tegen me, wat weet ik niet meer, ik ben vlagen kwijt.
Daar kwam het behandelplan.
U zou eerst een chemokuur moeten krijgen, dan een borstamputatie en dan nog bestralen.
Ik probeerde te luisteren en haar goed aan te kijken, maar mijn hersens werkte op volle toeren.
Ik ga dood dacht ik, dit overleef ik niet.
Vanuit mijn oog hoek zag ik dat Willem lijkbleek werd. Mijn arme schat, hield zich goed voor mij.
Waarom moet ik eerst chemo voor mijn borst er af gaat hoorde ik mezelf zeggen. Als mijn borst er af is dan is de kanker toch ook weg?
Was dat maar zo zei ze,
Omdat die vertakkingen aan je romp vastzitten, en we weten nog niet hoe diep. Dus met chemo moet dat loskomen, zodat we de borst kunnen amputeren. En de lymfeklieren moeten er ook uit. Daarna is het het beste om te bestralen, om die achter gebleven vertakkingen te vernietigen.
Dus er is nog een kans dat de kanker zelfs verder in mijn romp zit vroeg ik.
Dat willen we dus gaan bekijken d.m.v. allerlei foto's en MRI scan en botscan antwoorde ze.
Weer gingen mijn hersens op volle toeren. Ze vroeg of ik wat drinken wou, ja thee graag.
Dan kom ik zo terug met de chirurg, die wil even u hand schudden.
Daar zaten Willem en ik dan, alletwee verslagen.
Ik begon te vloeken en wou naar huis.
En Willem's hersens zag ik op volle toeren werken.
Daar kwam eindelijk de chirurg met die vrouw, het leek wel een eeuwigheid te duren.
Ook hij was zo superlief en hij zat onder het praten eigenlijk te wachten tot ik in huilen uit zou barsten.
Dat wou ik dus niet en hield me groot.
Ik vroeg hem of ik de foto mocht zien, dat mocht hij liet hem op de monitor zien. Ik zag de tumor en de vertakkingen het leek wel een kwal met tentakels.
En die tentakels liepen zowel richting mijn tepel als ook richting mijn romp.
Ik vroeg hem waarom bestralen ook nodig was, hij zei, Mevr. u heeft de agressiefste vorm van borstkanker en om u overleefingskans te vergroten is dat het beste. Hoe groot is mijn kans van overleven dan vroeg ik. Dat kon hij me niet zeggen.
Ik was klaar met al deze kutinformatie ik wou naar huis ik wou gillen en schreeuwen en janken, ik weet niet wat ik allemaal wou, maar ik wou daar weg.
Helaas moesten we nog 4 afdelingen aflopen, om afspraken te maken, en nog een foto gemaakt van mijn hart en longen, en nog bloed laten afnemen. Bij het bloed af nemen kon ik het niet meer binnen houden en liet mijn tranen de vrije loop.
Eindelijk weg daar, in de auto heb ik zo erg gehuild, dat ik begon te hyperen.
Thuis mijn zoon ingelicht, die kwam mij troosten die schat en even later ging hij helemaal stuk. Dus kon Willem hem en mij troosten.
Peg gebeld en die reageerde mij te rustig, die beseft nog niet hoe ernstig dit is, die klap komt vanavond als ik haar alles goed uitleg.
Maandag moet ik een botscan laten maken, ik krijg vooraf nucleare troep in mijn lijf gespoten, dan moet ik 2 uur lang veel water drinken en dan onder die scan die 40 min. duurd.
Ik neem het maar stap voor stap zoals de radioloog al zei, hij wist al wat mij te wachten stond. |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
Nucleaire Geneeskunde.
30 nov 2009 Ik heb de hele nacht weer eens niet geslapen, uit angst voor die prik met radioactieve vloeistof. Wat zou die vloeistof met mijn hart doen, ik ben als de dood dat mijn hart op hol slaat, waardoor ik aan een infuus moet en dat is héél pijnlijk in mijn hartstreek. 12 uur zaten Willem en ik in de gang te wachten tot ik geroepen werd. Zo moe als ik was zaten we wéér heerlijk geintjes te maken. (God wat doet lachen met Willem mij goed)
Ik werd geroepen en gelukkig mocht Willem mee. Ik besprak mijn angst en die jonge vrouw probeerde me gerust te stellen, wat niet helemaal lukte.
Toen ze die rotzooi bij me naar binnenspoot, was ik heel angstig aan het voelen wat ik nou voelde pff.
Ik werd licht in mijn hoofd van angst en had het gevoel flauw te gaan vallen. Wil kappen nou dacht ik, je maakt je zelf gek.
Willem zag mijn angst en leidde me snel af, en dat werkte. Het spul zat in mijn lijf, plakkertje erop en we konden weer gaan, ik moest wel meer dan 1 liter water gaan drinken.
We liepen naar de auto en eindelijk werd ik wat rustiger. De kou bracht me wel bij mijn positieven.
Ik zei tegen Willem ik voel me net een lopende Tsjernobyl, waar op Willem zei steek je wijsvinger eens uit, ja hij is groen nu nog roepen Phone home. Dat soort geintjes maakte we continu.
Anderhalf uur hebben we bij mijn schoonmoeder gezeten, die op mijn franse bulldoggies pastte.
Dat arme mens is er ook helemaal onderste boven van. Ik goot bij haar 1 en half liter water in mijn keel en moest veel plassen.
Eindelijk was het tijd om terug te gaan naar het ziekenhuis, 14:10 waren we daar en hebben een half uur moeten wachten. Ik zei nog tegen Willem wedden dat er een oud vrouwtje van 88 zo langzaam is dat het daarom zo lang duurd.
We werden naar binnen geroepen, en er liep een heel oud vrouwtje naar buiten. Zie je zei ik tegen Willem, ik heb altijd gelijk.
Ik moest op een tafel gaan liggen wat meer een plank leek, die veel te smal was.
Keihard dat ding en ik moest in die houding blijven liggen wat mij verteld werd. Willem bekeek alles op zijn gemakkie, hij mocht er gewoon bij zijn want er waren geen stralingen, nee ik was radioactief waardoor er een botscan gemaakt kon worden.
Het lag heel ongemakkelijk, en ik voelde even mijn tumor branden ( wat niets met die scan te maken had) Wat irritant om 40 min. in drie standen te liggen op een harde ondergrond, maar goed als dat alles was.
De scan was gelukt, en we konden weg. Op naar de huisarts om een gesprek te hebben over euthanasie, mocht het de verkeerde kant op gaan.
Het kwam hier op neer, hij gaat me geen prik geven, dat het dan gebeurt zou zijn, (wat ik ook niet wil hoor op die manier) maar hij zou me wel helemaal willen begeleiden en als de pijn te erg zou worden de morfine steeds meer opvoeren, zodat ik langzaam weg glijd.
Of optie 2, zoals hij zei, een slaapzak, dan zou hij me steeds dieper in slaap laten zaken.
Daar konden Willem en ik ons wel in vinden, om daar een keus uit te maken. Mijn moeder en Willem's vader zijn ook door de morfine op te voeren rustig ingeslapen, ondanks hun nare ziekte.
Morgen heb ik een rustdag, en komt de kapster s'avonds dan laat ik mijn haar alvast heel kort knippen. Mocht het dan uit gaan vallen door de Chemo dan zou het niet zo aanwezig zijn.
Niet dat ik er wakker van lig hoor, ik ruil graag mijn haar in om te kunnen leven. |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
Mijn allerliefste schat Willem.
Wat een fantastische lieve en zorgzame man heb ik toch. Zonder hem zou ik het niet eens proberen om te vechten. Het klinkt hard maar mijn kids hebben hun eigen leven, en Willem en ik moeten en willen samen door.
Als ik het niet zie zitten, de 1e die er voor me is, is Willem. Hij gaat met alle behandelingen mee, al kost het heel veel vrije dagen of inhouding van zijn loon. Alles voor zijn wijffie zegt hij dan.
Door zijn manier van omgaan met mij en deze rotziekte, krijg ik mijn vechtlust. God wat hou ik van hem. Hij troost me als ik jank en hyperventileer, en hij laat me zoveel lachen, wat me mijn ziekte doet vergeten. Eindelijk heb ik de man van mijn leven gevonden en die laat ik me niet afnemen door de Kanker. NO WAY!
Door en voor jou ga ik 200% vechten.
Schat ik hou zo ontzettend veel van je, je bent gewoon een kanjer!!!! |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
Echo lever en Mri scan borsten.
2 december 2009
Willem en ik kwamen vanochtend om 09:15 op de röntgen afd. 09:30 werden we naar binnen geroepen voor de echo, Willem mocht mee naar binnen. Steenkoud daar binnen daar lag ik dan. De radioloog begon met het apparaat met koude ding over mijn buik te glijden.
Ik vroeg hem wat moet u nu bekijken? De lever zei hij, ik moest ook op mijn zij liggen en weer op mijn rug. Gelukkig zei hij ik zie geen uitzaaiingen in u lever. Yes dacht ik en was dolblij, dat scheelt weer.
Willem was duidelijk ook opgelucht. We waren klaar en konden weg.
Meteen maar even een pyama gekocht, en een lange T-shirt voor als ik opgenomen moet worden voor mijn borstamputatie.
Thuis gekomen eindelijk koffie en een broodje gezond eten want ik was nuchter vanaf de avond daarvoor.
Om half 3 melden we ons wéér bij de röntgen, dit keer voor de MRI scan.
Ik werd meteen binnen geroepen, daar was ik blij om. ze vertelden mij dat ik contrast vloeistof via een infuus in mijn arm naar binnen gespoten zou krijgen, waardoor ik weer in paniek raakte.
Ze wisten niet of mijn hart daardoor op hol zou slaan, mja ik moest toch die scan doen dus ik riskeerde het maar.
Dacht ik lekker op mijn rug te kunnen gaan liggen uhu dus niet. Ik kreeg eerst die infuus in mijn arm, toen moest ik op mijn handen en knieën gaan staan op die tafel. In die tafel zaten 2 vierkanten gaten en daaronder een helling. Nu moest ik dus gaan liggen.
Op die helling rustte mijn ribbenkast en door die gaten moesten mijn borsten. Ik kreeg een koptelefoon op en mijn gezicht rustte op een open rand. Toen begon de herrie, ik verstond amper wat van de radio. Ik lag als een ingepakt pakketje, de wanden duwden mijn armen tegen mijn lichaam aan. Tis maar goed dat ik niet claustrofobisch ben.
Gelukkig sloeg mijn hart niet op hol door het infuus, mijn arm werd alleen steenkoud en toen werd mijn romp en hoofd bloedheet. En de herrie ging maar door. Toen dat apparaat steeds minder ging tikken en uiteindelijk stil was, riep ik hallo...... geen antwoord, dus ik harder halloooooooo.
Ja is er iets zei een mannenstem. Ja mijn ribbenkast en mijn voorhoofd doet zo zeer.
Hij komt zo bij u zei hij, hij is even hiernaast. Als u het niet meer red knijp dan in het balletje.
Ik dacht dat is lekker de scan is klaar en ik lig hier ongemakkelijk zelfs pijnlijk. Zoek het uit dacht ik, ik maak al genoeg mee dus ik knijp in het balletje en hij vroeg wat is er? Ik zei ik trek het niet meer hoor alles doet me pijn. Ok dan haal ik u eruit zei hij.
Op mijn gezicht zaten allemaal diepe groeven van die hoofdsteun.
Toen ik er eenmaal uit was en mijn arm verbonden werd, vroeg ik hoe kunnen ze nu zien hoever die vertakkingen mijn romp ingaan met deze scans?
Niet zei ze, want dit zijn scans van u borsten.
Dus nu weet ik nog niet hoever die vertakkingen in mijn lichaam zitten pff.
Mijn bui is helemaal weg en voel me geradbraakt.
Morgenmiddag naar de Oncoloog pff ik knijp hem nu al. Mja deze dag had toch iets positiefs, in mijn lever geen uitzaaiingen.......Joepie.
En die schat van een Willem, die zag hoe down ik was na die scan, en hij deed en doet er weer alles aan, om me te laten lachen.
Schat wat hou ik toch van jou. |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
Waarom liegen ze tegen mij?
3 december 2009.
Willem en ik zaten te wachten op de gang bij de oncoloog. Een uur lang, wat wel uren leek.
Eindelijk daar zaten we dan voor het bureau, de oncoloog keek in allerlei papieren en zei de uitslagen van foto's en botscan en echo zijn goed.
En hoe weten we nu dan hoe diep die vertakkingen in mijn romp zitten vroeg ik. Als we de uitslag van de MRI scan binnen hebben zei hij.
Kan u dat zien met zo'n scan die ik gehad heb dan? ik moest met mijn borsten door 2 vierkanten gaten liggen, het lijkt me dat mijn romp dan niet op de MRI scan staat. Hij keek me verdwaasd aan. Ik zei ik begin niet met de behandeling voor ik weet hoever het mijn lichaam in is.
Wat is dat voor rare redenering vroeg hij mij.
Als nou blijkt dat het heel erg verspreid is in mijn romp is alles misschien de moeite niet eens waard zei ik.
Ik vind het nog steeds de moeite waard zei hij.
O, hoeveel % overlevingskans geeft u me dan, want ik heb T4 en op de kwf site staat dat ik na 5 jaar dan 17% kans op overleven heb.
Nee zegt hij het is 50%. ja ja zei ik net als ik die leugen die ik voor geschotel kreeg waar die botscan voor was, na wat speuren op internet kwam ik erachter dat die botscan gedaan was, om te kijken of het al in mijn botten zat, want binnen 3 jaar kan het al in mijn botten zitten.
En de chirurg kon mij mijn overlevingskansen niet zeggen.
Hij zei als u niets doet, dan gaat het op zeker snel fout.
Dat is zo dacht ik, en misschien dat ik toch nog 3 of 5 jaar leuke dingen mee mag maken voor ik het loodje leg.
Nu heb ik een paar vragen zei ik, mijn grootste zorg bij de chemo is mijn hart, maar ik hoor van de chirurg dat er chemo's zijn speciaal voor hartproblemen? Dat is niet waar zei hij dat bestaat niet. Pets weer een klap in mijn gezicht. Ik vertelde wat er met mijn hart aan de hand is, naar aanleiding daarvan moet ik volgende week weer mijn hart na laten kijken, en allerlei gegevens worden uit vers. ziekenhuizen opgevraagd.
En die week daarna wil hij met die chemo beginnen.
Ik wil ook weten of mijn dochters verhoogde risico op borstkanker hebben zei ik. Daar is een kleine kans op zei hij, maar als u wil dan kan ik u over een tijdje door verwijzen en het laten onderzoeken.
Ja dat wil ik zei ik.
Willem en ik gingen naar huis, na eerst nog wat blauwe plekken op te halen door het bloed afnemen.
Ik was helemaal overstuur, het drong tot mij door ze liegen tegen mij, maar waarom? Ik heb nog steeds die overlevingsdrang, dus vechten doe ik toch wel. Waarom zegt hij niet ja het is 17% terwijl er uitgebreid onderzoek naar is gedaan. Hij weet nu dat ik alles na speur op het internet. Omdat hij bang is dat ik het opgeef?
Nee ik blijf vechten.
Thuis gekomen stortte ik helemaal in, mijn zoon nam me in zijn armen en probeerde mij te troostten.
Ik moet vanavond die meiden spreken zei ik tegen Michael. Hij belde Peggy en zei, jij en Kelly moeten vanavond komen. Peggy probeerde mij aan de tel. te krijgen, maar dat kon ik niet opbrengen.
Ze wisten allebei dat ik slecht nieuws te vermelden had.
Ik heb mijn dochter Kelly zo'n 9 maanden niet meer gezien, daar moest nu een eind aan komen.
Er is die avond aardig wat afgejankt, maar we weten nu waar we aan toe zijn en gaan volgend weekend een tattoo laten zetten op onze pols, een Pink ribbon. En mijn zoon zet hem op zijn borst in de klauw van zijn phenix.
Ik loop continu te janken en arme Willem troost mij elke keer weer. Wat moet ik toch zonder hem? |
|
|
|
|
Jacqueline
|
|
|
Lieve moha ik lees je levensverhaal van de laatste tijd de strijd die je ondergaat , ik waardeer je eerlijkheid . ik heb respect voor je dat je on slaat mee kijken naar je leven van dit moment dat je de kracht en moed heb om het hier neer te zetten.
Ik kan je zeggen meid geef nooit op vecht ervoor samen met je man en je kinderen . ik blijf je volgen want meid ik vind het verschrikkelijk wat je mee moet maken en wens je daarom veel sterkte toe en ik ben er voor je xxxx |
|
|
|
|
trapper
|
|
|
Lieve Moha,
Ik heb net je hele verhaal gelezen en heb diep respect voor je. Je bent een sterke vrouw en je vecht er voor.
Ik blijf je verhaal hier volgen.
Wat je schrijft over die humor dat kan ik goed begrijpen, ik persoonlijk heb ook zo iets dergelijks meegemaakt alleen dan in mijn darmen. Ik heb daar toen der tijd ook veel grapjes over gemaakt, dat maakte het voor mij makkelijker en voor mijn omgeving was het een stukje opluchting.
Meid, heel veel sterkte en beterschap.
groetjes
conny |
|
|
|
|
Jacqueline
|
|
|
goedenmorgen .
Moha hoe is het nu met je meis?en hoe gaat het met Willem?
Sterkte meis en veel liefs jacqueline |
|
|
|
|
Moha R. de Vries
|
|
|
quote:Op woensdag 16 december 2009 - 07:15 schreef Jacqueline het volgende:goedenmorgen . Moha hoe is het nu met je meis?en hoe gaat het met Willem? Sterkte meis en veel liefs jacqueline Hey lieverd ik zet hier maar ff mijn hyves neer, dan kunnen jullie daar mijn blog lezen. daar hou ik alles bij, anders moet ik alles hier ook kopiëren. het kost me al veel moeite om alles op te schrijven. ik heb mijn up's en down's en hoop dat ik nu eens goed nieuws krijg de 22e.
hier mijn hyves: http://die-mamma.hyves.nl/
dikke kus Moha en Moha heet dus Wil. |
|
|
|
|
|