|
|
|
remco k
|
|
|
Een standbeeld voor Bobby
In het meest recente nummer van Hard Gras staat een hartverscheurend, liefdevol geschreven verhaal van Mark van den Heuvel over de laatste maanden van Bobby Haarms. Volgens de Hard Gras-redactie had Van Heuvel zich in het najaar van 2009 gemeld met de vraag: "Weten jullie dat Bobby Haarms is gestorven van verdriet?"
Dat maakte hij prachtig inzichtelijk in zijn verhaal. In de herfst van zijn leven kwam Bobby er plotseling alleen voor te staan, omdat zijn vrouw Tilly hem verliet. Dat gaat ons allemaal geen moer aan, maar Mark van den Heuvel gaat zo respectvol met zijn onderwerp om dat het allemaal prima door de beugel kan.
Toen ik voor het eerst dat zinnetje las ("Bobby is gestorven van verdriet") dacht ik dat het verdriet om Ajax was. Daar had hij alle reden toe. Ik herinner me Bobby¡äs afscheid als assistenttrainer nog. 7 mei 2000. Ajax - MVV. Een klotewedstrijd aan het einde van een klotseizoen. Ajax stond vijfde. Cristian Chivu maakte vlak voor tijd 1-0, maar daar was alles ook mee gezegd, qua vreugde.
Ik was er toen van overtuigd dat Bobby langer trainer had willen blijven wanneer hij zich nog wat beter thuis had gevoeld bij zijn Ajax. Ik had het gevoel dat Bobby de handdoek in de ring gooide, dat hij het niet meer echt zag zitten om bij dit voetbalbedrijf te horen. Ik weet niet of ik het bij het rechte eind had, maar ik dacht het destijds wel.
In de jaren daarna bleef Bobby zich bezighouden met Ajax (als grasmanager, als boegbeeld van het supportershome, het maakte niet uit, als hij maar iets voor zijn cluppie kon doen), maar toch had ik vaak het idee dat zijn verdriet altijd als een soort rouwsluier over zijn werk voor de club is blijven liggen: verdriet over de staat waarin Ajax verkeerde, over het pijnlijke afglijden, over de koers die de zijne niet was.
Het was niet moeilijk om het me zo voor te stellen, want dat verdriet voelde ik zelf ook: soms heel erg (in slechte tijden), soms sluimerend op de achtergrond (in betere tijden), maar het was er altijd.
Bobby nam afscheid als trainer in een volslagen uitzichtloos rampjaar en hoewel Ajax daarna nog wel enkele succesjes boekte, stierf hij uiteindelijk in opnieuw een volslagen uitzichtloos rampjaar. Hij heeft de wederopstanding niet meer mogen meemaken, terwijl ik (voor het eerst sinds jaren) het gevoel heb dat die er misschien wel aan zit te komen.
St¨¦l (ik herhaal: st¨¦l) dat we kampioen worden (ja, ik weet het: Twente heeft veruit de beste papieren en we moeten het allemaal nog maar zien, maar st¨¦l), dan weet ik al wat ik zal denken op het moment dat het laatste fluitsignaal klinkt en we elkaar juichend in de armen mogen vallen. Dan zal ik denken: leefde Bobby nog maar.
Zelfs al worden we geen kampioen, dan nog zou het mooi zijn geweest als hij dit seizoen nog had mogen meemaken. Ik weet zeker dat hij Martin Jol had gemogen. Hij zou genoten hebben van het langzaam beter wordende spel. Van de imposante inhaalrace. Van de steeds verder verbeterende sfeer in het stadion. Van het teruggekeerde gevoel dat we met deze club ergens h¨¦¨¦n gaan.
Als hij dit seizoen nog had mogen meemaken, zou hij in een andere gemoedstoestand naar de Ajax-hemel zijn afgereisd, denk ik.
Het heeft niet zo mogen zijn. Bobby heeft het einde van het zwartste Ajax-decennium ooit niet meer mogen meemaken. We zullen te zijner tijd naar zijn laatste rustplaats op de Nieuwe Ooster moeten om hem te vertellen dat Ajax er bovenop is. Wie weet dit seizoen al - en anders maar wat later.
Laten we, tot slot, twee dingen afspreken.
1. De Ajacieden van de werkgroep ¡äDeze man verdient een standbeeld¡ä (jullie kennen de actie; website hier) hebben op het moment dat ik dit schrijf nog 4602,85 Euro nodig om het standbeeld van Bobby te realiseren op een mooie plek in zijn stad. Laten we dat laatste bedragje n¨² even bij elkaar harken, dan hebben we dat maar vast gehad: rekening 41.27.55.122 ten name van Supportersvereniging Ajax, onder vermelding van ¡äBeeld voor Bob¡ä (Mensen van de werkgroep: petje af, honderd keer hulde voor dit initiatief).
2. Als we kampioen worden, dragen we de landstitel op aan de man die hem n¨¦t niet meer mocht meemaken. Dan veranderen we zijn graf nog ¨¦¨¦n keer in een zee van rode en witte bloemen en gaan we hem allemaal persoonlijk het goede nieuws vertellen, aan zijn graf: "Bob, we zijn kampioen." Als hij het van ontelbare Ajacieden hoort, m¨®et hij het wel geloven.
GESCHREVEN DOOR MENNO POT..
-- dit bericht is voor het laatst aangepast op woensdag 24 maart 2010 door remco k -- |
|
|
|
|
Johnqqqq
|
|
|
|
|
|
Ride
|
|
|
| Menno is zeker een goede schrijver... |
|
|
|
|
remco k
|
|
|
| Ik lees altijd zijn collums, zeker een goede schrijver, ik denk dat hij momenteel zelfs de beste Ajax schrijver is.. |
|
|
|
|
alibabba
|
|
|
|
|
|
|