|
sevillana
|
|
|
Column - De Kuip is woensdagavond de plek waar je moet zijn. Stress, zenuwen, (wan)hoop, steun: het zal allemaal voelbaar zijn in het mooiste stadion van Nederland. In die onwerkelijke ambiance ontmoeten de nummers vijftien en zeventien van de Eredivisie elkaar. Met het lot van beide trainers er zeer waarschijnlijk aan verbonden. Ik kan alleen maar denken aan Patrick Paauwe.
Viert Feyenoord haar honderdjarig bestaan, dan tref je Patrick bij het feest in het Maasgebouw. Bij de nieuwjaarsrecepties was het de laatste jaren niet anders. Of het nu het de onthulling van het standbeeld van Coen Moulijn is of de jaarlijkse spelersreünie, hij is erbij aanwezig. Vereerd door de uitnodiging stapt hij altijd weer de auto in naar Rotterdam om zijn gezicht te laten zien bij de club waar hij zich nog steeds onderdeel van voelt.
Clubmensen schijnen niet meer te bestaan, maar Patrick Paauwe bewijst het tegendeel. Hij groeide op in het PSV-internaat, maar de liefde voor het rauwe Feyenoord nam in de loop der jaren de overhand. In de Kuip, vaak een vulkaan van emoties, was hij ook geregeld mikpunt van kritiek. Hij had er wel eens moeite mee, maar heeft het altijd in perspectief kunnen zien. Patrick ging onverstoorbaar door, in goede en slechte tijden. Dat werd hem in dank afgenomen. Zijn beloning, een prachtig afscheid, was er één om kippenvel van te krijgen.
Het kwam hem toe. Hij houdt er een prachtige erelijst met Feyenoord op na. Patrick won er de landstitel, de Super Cup en de Uefa Cup in 2002. Hij speelde er prachtige Champions League-duels en verloor met zijn Feyenoord de Europese Super Cup van Real Madrid. Het is een opsomming om van te watertanden.
Patrick Paauwe vertrok in 2006 naar de Franse laagvlieger Valenciennes. Het was tijd voor het avontuur en om afscheid te nemen van het allerhoogste niveau. Via de Franse club kwam hij in Duitsland terecht, bij Borussia Mönchengladbach. Via de Bundesliga keerde hij in de zomer van 2009 terug in de Eredivisie, bij het gepromoveerde VVV Venlo.
Automatisch keer je dan ook een keer terug in de Kuip. Niet voor wat sociale praat en het glas te heffen. Nee, Patrick komt woensdagavond om Feyenoord pijn te doen. De sportman in hem verdringt de clubman. Hij komt naar Rotterdam om er te winnen. Dat is hij verplicht aan zijn werkgever.
Deze week moest hij al in gesprek met voorzitter Hai Berden om te benadrukken dat de spelersgroep van het geplaagde VVV nog steeds achter trainer Jan van Dijk staat. Waar hij in Venlo brandjes blust, kan hij woensdagavond een grote brand veroorzaken bij de club die hem zo aan het hart gaat.
Hij kan de val inluiden van Mario Been, met wie hij zo succesvol samenwerkte tijdens het Europese jubelseizoen 2001/2002. Als Been gaat, valt ook Leo Beenhakker. Die is weer gelinkt aan die andere hoofdprijs. Want de landstitel werd in 1998/1999 gewonnen, in het debuutjaar van Paauwe en met Beenhakker als trainer. Patrick Paauwe kan bijdragen aan die technische onthoofding van Feyenoord.
Woensdagavond loopt hij een stadion vol stress binnen. Met tienduizenden supporters die collectief hopen dat hun Mario twee uur later niet bekend maakt het veld te ruimen. Wat Patrick al weet, zal hij dan nog eens extra voelen. Hij zal beseffen dat het mede in zijn handen is.
Door wat een hel moet Patrick gaan. Misschien nog wel meer dan die tienduizenden op de tribune, de elf op het veld en Mario Been langs de kant. Je zou maar in zijn schoenen staan.
Gaat het mis voor Feyenoord, dan leeft hij verder in de wetenschap dat hij dit mede op zijn geweten heeft. Arme Patrick.
Door: Columnist Bart de Vries, 26-10-2010 |
|
|