|
|
|
410
|
|
|
| Praat/plaats hier je mooiste (persoonlijke) momenten van ajax |
|
|
|
|
410
|
|
|
Mooi moment van mij ajax fiorentina. Stand 0-1 85e minuut was met de trein de laatste ging dacht ik rond 11 uur terug. Kon in ieder geval geen verlenging zien. Woon in gelderland, niemand kon me ophalen. Dus geen verlenging voor mij dacht ik kut. Toen jawel leonardo een 1 2tje met een fiorentina speler en mooi binnen geschoten. Was zo blij niet normaal zal me altijd bij blijven. Was trouwens me eerste europese wedstrijd
-- dit bericht is voor het laatst aangepast op vrijdag 17 december 2010 door 410 -- |
|
|
|
|
FsideVak129
|
|
|
Heel seizoen 1994-1995.
Het gevoel de beste van de wereld te zijn en dat ook waar te maken.
Teer ik nog op |
|
|
|
|
JOOD
|
|
|
| Meestal kijken we ajax met vrienden thuis op de bank. Iedere keer mn ajax shirtje aan.. Iedere keer reacties; doe maar gewoon uit hoor, lucky ajax supporter enz. Enz. ( woon bij eindhoven )... Maar tegen ac milan uit haha ik voelde gewoon de trots van mn shirtje afstralen. Kracht, grootsheid maar vooral vertrouwen. Mooi ajax momentje van de laatste tijd. |
|
|
|
|
Jacco
|
|
|
De Champions League finale in 95 is het mooiste wat ik Ajax heb zien doen.
Mijn jeugdheld Frankie Rijkaard die de pass op Kluivert geeft en daarmee zijn carriere afsluit is me altijd bijgebleven als heel speciaal.
Mooiste moment uit de hele geschiedenis is misschien wel het moment dat Johan Cruijff van de tribunes komt en Beenhakker laat zien hoe je een wedstrijd moet winnen.
Wat ik ook mooi blijf vinden is de staande ovatie die Ajax kreeg bij Real Madrid in 95. Ik haat die club maar dat je zo'n applaus voor je tegenstander durft te geven is heel bijzonder. |
|
|
|
|
Ride
|
|
|
|
|
|
Rogier
|
|
|
| Ik vond Ajax in 95-96 nog beter voetballen als het seizoen ervoor...alleen blessures maakten het einde van de competitie erg zwaar. Een van de allermooiste wedstrijden was toch wel Panathinaikos uit...ik was bij de thuiswedstrijd (0-1 verlies, laatste wedstrijd in het Olympisch stadion) maar uit wonnen we 'eventjes' met 0-3. Litmanen was geweldig die wedstrijd. |
|
|
|
|
swennos
|
|
|
ok om maar even iets anders te zeggen
de wedstrijd van cruijf en van basten samen ik weet dat het op sportief gebied niet veel voor stelt maar vond ik echt mooi om te zien |
|
|
|
|
Robinho
|
|
|
Uefa cup finale tegen Torino. Return in het Olympisch Stadion. Uit 2-2 gelijk. Thuis 0-0. Spannend!!!! @#$%^6 Toen al met De Boer en Blind, alleen niet op de bank.
GK 1 Stanley Menzo
CB 2 Danny Blind
RB 3 Sonny Silooy
DM 4 Wim Jonk
LB 5 Frank De Boer
CM 6 Aron Winter
RW 7 John Van't Schip
CM 8 Michel Kreek 80'
ST 9 Stefan Pettersson
AM 10 Rob Alflen
LW 11 Bryan Roy 65'
Substitutes:
GK 12 Edwin van der Sar
MF 14 Marciano Vink 80'
FW 15 John van Loen 65'
MF 16 Alfons Groenendijk
FW 17 Dan Petersen
Manager:
Louis van Gaal |
|
|
|
|
Ride
|
|
|
Persoonlijk vond ik de wedstrijd tegen PSV thuis in de Arena op 16-11-2008 één van de allermooiste wedstrijden.
eindelijk weer eens een dikke thuiswinst tegen hun.
Lang op gewacht.
en dan met 4-1 winnen
en het jaar daarop wederom met 4-1 winnen was een heerlijke toevoeging aan favo thuiswedstrijden
 |
|
|
|
|
Rogier
|
|
|
quote:Op vrijdag 17 december 2010 - 11:05 schreef Robinho het volgende:Uefa cup finale tegen Torino. Return in het Olympisch Stadion. Uit 2-2 gelijk. Thuis 0-0. Spannend!!!! @#$%^6 Toen al met De Boer en Blind, alleen niet op de bank. GK 1 Stanley Menzo CB 2 Danny Blind RB 3 Sonny Silooy DM 4 Wim Jonk LB 5 Frank De Boer CM 6 Aron Winter RW 7 John Van't Schip CM 8 Michel Kreek 80' ST 9 Stefan Pettersson AM 10 Rob Alflen LW 11 Bryan Roy 65' Substitutes: GK 12 Edwin van der Sar MF 14 Marciano Vink 80' FW 15 John van Loen 65' MF 16 Alfons Groenendijk FW 17 Dan Petersen Manager: Louis van Gaal Ja...was ik ook bij !! Maatje zijn Oma overleed die dag, dus kon ik zijn kaartje overnemen. Daarna lopen naar het Leidse voor de huldiging ! |
|
|
|
|
Blade85
|
|
|
pffffff REAL MADRID - AJAX (1995) de eerste europese uitwedstrijd waar ik geweest ben 0-2 met 2 onterecht afgekeurde doelpunten. Wat een wedstrijd was dat.
Alhoewel Ajax Bayern er ook serieus mog zijn
-- dit bericht is voor het laatst aangepast op vrijdag 17 december 2010 door Blade85 -- |
|
|
|
|
ALTIJD PRIJS IN DE K
|
|
|
quote:Op vrijdag 17 december 2010 - 10:13 schreef FsideVak129 het volgende:Heel seizoen 1994-1995. Het gevoel de beste van de wereld te zijn en dat ook waar te maken. Teer ik nog op + 1995 eens dus! |
|
|
|
|
Robinho
|
|
|
| @rogier: inderdaad, die wandeling naar de stad was fantasties. Mensen die uit de ramen hingen met vlaggen enzo. |
|
|
|
|
Pietje
|
|
|
| Ha!! Daar hoef ik niet lang over na te denken: de eerste verovering van Ajax (na de 2-0 winst) van de Europacup I (toen heette dat nog zo) in 1971. Ik was erbij in Wembley op 2 juni 1971 tegen Panathinaikos (Griekenland). Als arme student - ik was toen 22 jaar - was het een rib uit mijn lijf, maar ik MOEST erbij zijn. Mijn God, wat een feest!! Al snel 1-0 door Dick van Dijk. Vervolgens kansen over en weer. Kromme tenen, dichtgeknepen bilnaad, et cetera, tot Arie Haan, invaller, een paar minuten voor tijd 2-0 maakte. Drank, feest, feest, drank, drank, feest... |
|
|
|
|
remco k
|
|
|
Ook ik hoef daar niet erg lang over na te denken... Al wist ik dat niet op dat moment...
3 april 1982:
Marco van Basten maakt als 17-jarige in de thuiswedstrijd tegen NEC (5-0) zijn debuut in Ajax 1. Van Basten is in de tweede helft de vervanger van Johan Cruijff. Van Basten zorgt koppend voor de 3-0. |
|
|
|
|
astra
|
|
|
| met stip op (1) 1994-1995 wat was dat een mooie tijd |
|
|
|
|
alibabba
|
|
|
Er zijn voor mij zoveel mooie Ajax momenten. Hierboven zijn er al verschillende genoemd. Dat Ajax de Uefa-Cup won in 1992 was ook echt prachtig. Hoe Ajax voetbalde in Genua en Torino was van een hoog niveau;
|
|
|
|
|
joduh
|
|
|
quote:Op vrijdag 17 december 2010 - 12:17 schreef Blade85 het volgende:pffffff REAL MADRID - AJAX (1995) de eerste europese uitwedstrijd waar ik geweest ben 0-2 met 2 onterecht afgekeurde doelpunten. Wat een wedstrijd was dat. [ filmpje ] Alhoewel Ajax Bayern er ook serieus mog zijn [ filmpje ] yes blade! de wedstrijd tegen bayern staat bij mij echt met stip bovenaan!!!!!wat een spel zeg....brrrrrrr............ |
|
|
|
|
alibabba
|
|
|
|
|
|
remco k
|
|
|
| Galasek vond ik trouwens wel een echt Captain op het veld, ik heb hem altijd wel een goede voetballer gevonden... |
|
|
|
|
alibabba
|
|
|
| Galasek was inderdaad een geweldige prof en een voorbeeld voor iedereen. |
|
|
|
|
E-J
|
|
|
Dat ik als klein jochie TV zat te kijken en iedereen zag springen en juichen tijdens de huldiging in 1995 en dat het vliegtuig met daarin de AJAX spelers over komt vliegen. Krijg gewoon weer kippevel door alleen al er aan te denken.
Dat was echt geniaal!! |
|
|
|
|
Ikke_tik
|
|
|
Nog niet genoemd, maar wél fraai:
-- dit bericht is voor het laatst aangepast op zondag 19 december 2010 door Ikke_tik -- |
|
|
|
|
Harm de Graaf
|
|
|
Van de wedstrijden waar ik live bij ben geweest vond ik Kiev thuis (aug. 2010) een hoogtepunt. Voor het eerst sinds jaren weer plaatsing voor de CL. Ik heb na afloop van de wedstrijd nog een half uur staan zingen en dansen. En de mensen die mij kennen weten dat dat voor mijn doen een uitzonderlijk tafereeltje was. ;-)
Overall is Ajax - Gremio mij het meest bijgebleven, nog meer dan de CL winst. Ik kan me herinneren dat ik in de schoolbanken stiekem zat te luisteren naar radio 1. |
|
|
|
|
FsideVak129
|
|
|
quote:Op zondag 19 december 2010 - 20:17 schreef Harm de Graaf het volgende:Overall is Ajax - Gremio mij het meest bijgebleven, nog meer dan de CL winst. Ik kan me herinneren dat ik in de schoolbanken stiekem zat te luisteren naar radio 1. Ik had toen afgesproken dat ik dit op de radio ging luisteren en dat andere mijn post op de bewaking moesten opvangen.
ze vonden het niet zo grappig dat het op penalties uitliep.
Wel enorm kicken om op de radio nuchter te volgen. Nieuwe beleving was dat. |
|
|
|
|
Ride
|
|
|
LEESFRAGMENT VAK 127
Vak 127 volgt de ontwikkelingen in de vriendschap tussen Daan, J.J., Meijer en Neus in de loop van een hemeltergend slecht seizoen van hun club Ajax. Aan de hand van terugblikken naar het verleden komen we meer te weten over hun gezamenlijke geschiedenis. In één van die flashbacks gaan we terug naar de euforische 24e mei van het jaar 1995...
1995
3.08 uur, Sumatrastraat, Amsterdam-Oost
Het is al uren donker en stil, maar ik heb nog geen oog dichtgedaan. Ik lig op mijn rug in bed en probeer het plafond te zien in de duisternis. De zenuwen die ik al twee dagen voel sluimeren in mijn onderbuik, nemen langzaam de vorm aan van een soort weeën: vanuit mijn buik stromen ze door mijn lijf, op en weer af. Steeds een stukje verder rollen ze mijn donder in, als golven op het strand bij opkomend tij.
Ik houd het niet meer uit. Met een woeste beweging van mijn benen trap ik de dekens van me af. Ik loop naar de stereotoren, plug de koptelefoon in en laat keihard de eerste acht nummers van Nirvanas Nevermind mijn oren binnenstromen. Polly sla ik over, want rustige liedjes trek je niet als je je zit op te vreten. Dan gaat er geen kalmerend effect van ze uit, maar maken ze je knettergek. In plaats daarvan draai ik Territorial Pissings twee keer, met moeite de neiging onderdrukkend om midden in de nacht als een dolle mee te schreeuwen en al mijn huisgenoten wakker te maken.
3.50 uur
Ik slinger de koptelefoon van mijn hoofd, trek half struikelend een trainingsbroek aan en loop mijn kamer uit. Aan de overkant van de overloop zie ik licht onder de deur door schijnen. Jelle, de vaagste bewoner van ons huis, is nog wakker, zoals ik al hoopte. Jelle is een dopehead. Hij ziet er zo ongezond uit dat je er voortdurend rekening mee houdt dat hij wel eens van rottigheid in elkaar zou kunnen pleuren. Maar je kunt wel met m lachen.
Ik klop zacht op de deur en stap zijn kamer binnen, die wordt verlicht door twee flakkerende kaarsen, gestoken in twee door gestold kaarsvet overwoekerde lege wijnflessen. Het ruikt er naar wierook. Uit de speakers klinkt The End van The Doors.
Hé, Jelle. Aan het blowen?
Hij zit in kleermakerszit op de versleten vloerbedekking en knikt afwezig, met toegeknepen ogen, zijn hoofd iets achterover.
Dan doe ik mee. Is dat goed?
Hij opent zijn ogen en kijkt me aan, plotseling geestdriftig. Gezellig, man!
Hij spreekt het woord man op zijn Engels uit, met een è-klank, en dat is nog een van zijn minst vreemde gewoontes. Het wordt nooit iets met deze gozer. Sinds zijn propedeuse heeft hij volgens mij geen studiepunt meer behaald. Hij werkt in een paddoshop. Ik sluit niet uit dat hij niet eens meer weet wat hij ook weer studeert.
Echt tof dat je langskomt, Daan, zegt hij gastvrij. Ga zitten, man. Jij blowt normaal gesproken niet veel, toch? Je bent toch meer een alcohol-dude?
Ik knik. Klopt. Maar nu móet ik iets hebben waar ik rustig van word. Anders draai ik door.
Hoezo, man? Heb je problemen?
Nee. Ajax in de finale, weet je nog? Morgenavond is het zover. Eigenlijk vanavond, dus. Ik sterf van de zenuwen.
O ja, fuck, dat is waar ook! Jij bent zon mafkees, toch? Ik bedoel: een fanatieke. Ik mag dat wel. Serieus. En ik zeg je: ze winnen die cup, man, let op mijn woorden. Ik heb een sterk ontwikkelde intuïtie. Dat is een soort gave. Ze winnen m. Ajax is goed. Ik zeg het je, zonder dollen: ze zijn goed.
Jelle kan vervoerend praten, met de melodie en het wiegende ritme van een predikende dominee. Hij reikt me de joint aan en ik neem een hijs. Ik onderdruk mijn hoest en concentreer me op de elementaire techniek van het roken. Ik kan het voor geen meter. De smaak is afgrijselijk, maar het doel heiligt de middelen. Al snel trekt de THC mijn hersenpan binnen en lijkt de stem van Jim Morrison van alle kanten tegelijk te komen. Ik kalmeer.
Het is huisgekweekte shit, zegt Jelle. Van een vriend van me. Rood wijntje erbij doen? Het is een Chileense.
Hij maakt een soort halve koprol achterover om de wijnfles te pakken die iets verderop op de grond staat. Zijn ongelooflijk smerige blote voeten steken in de lucht.
Lekker, zeg ik met een afgeknepen stem.
Mijn gedachten dwalen af. Wat een seizoen is het geweest. Ongelooflijk. De mácht van dit elftal. Eindelijk weet ik hoe het gevoeld moet hebben om Ajacied te zijn in de vroege jaren zeventig. Zó goed. Zó mooi. Zó verschrikkelijk veel beter dan de rest. Ik heb in de competitie geen wedstrijd gemist: thuis en uit, ik was overal bij. Langzaam zagen J.J., Neus en ik vanuit de uitvakken van de Eredivisie hoe Ajax uitgroeide tot een fenomeen. Een attractie op zichzelf. Waar je ook kwam, je vóelde het ontzag en de angst van de thuisaanhang om een pak slaag te krijgen van het grote, onverslaanbare Ajax uit Amsterdam.
Ik herinner me het moment, uitgerekend in Eindhoven, waarop ik als Ajax-supporter voor het eerst in mijn leven échte onoverwinnelijkheid voelde. Hoe diep ik ook groef in mijn binnenste: ik kon nergens ook maar een greintje vrees voor een nederlaag ontdekken. Het was domweg niet aan de orde. Als Ajax zin had om er tegen dat pleuris-PSV vijf of zes in te trappen, dan zouden ze het gewoon doen. Ik beschreef mijn gevoel aan J.J. Hij knikte: Ik voel het ook, zei hij. Onthoud dit moment, Daan. Leg dit gevoel vast, doe het in een doosje en onthoud het. Als je over tien jaar iemand vertelt hoe machtig dít voelde, dan zegt iedereen dat je het verleden romantiseert en dat Ajax nou ook weer niet zó goed was, toen in 1995. Maar zo goed waren we dus wél.
Dat was vlak voor de aftrap, toen de elftallen het veld op kwamen. Een kwartier later stond Ajax met 0-3 voor.
8.58 uur
Ik schiet als door een wesp gestoken overeind en draai mijn hoofd met een ruk naar de wekker. Ik heb met Jelle de teksten van Jim Morrison zitten analyseren en ben daarna toch nog een paar uur knock-out gegaan. Nu bespringen de zenuwen me alsof ze rond mijn bed hebben staan wachten tot ik mijn ogen opende. Ik ben nog nooit, maar dan ook nooit zo zenuwachtig geweest als nu. 24 mei. Vandaag moet het gebeuren.
Ik dender de trap af en loop in de gang bijna mijn huisgenoot Ilse ondersteboven, die nog nadampend de badkamer uit komt lopen. Wat een wijf. Ze heeft een witte handdoek om haar lichaam geslagen, die op zijn plaats wordt gehouden door haar formidabele tieten. Ze heeft prachtexemplaren: een mooie, volle C-cup, gemáákt om door mannenhanden omsloten te worden. Zo zie je ze maar verrekt weinig. Een tweede handdoek heeft ze om haar haren gewikkeld en als een tulband op haar hoofd gezet. Ze is twintig, een paar maanden jonger dan ik. Ik zou haar graag eens een ongelooflijke beurt geven, maar helaas ben ik de enige niet.
Als ik onder de douche stap, maai ik met een onhandige beweging een stuk of tien lege shampooflessen van het overvolle plankje en stoot ik mijn kop tegen de kunststof wand van de douchecabine als ik buk om ze op te rapen.
Hoe kom ik deze dag door?
Ik schiet een spijkerbroek aan en trek mijn Ajax-shirt over mijn hoofd. Ik ijsbeer een paar minuten door mijn kamer, kijk op de wekker, zet een cd op en meteen weer af, smeer een boterham die ik niet opeet, zet de tv aan en zap langs de kanalen om te kijken of er al ergens over de finale geluld wordt. Ik knaag op mijn nagels, kijk wéér op de wekker. Wat was ik er graag bij geweest in Wenen. Maar het zat er niet in: ik kan mijn huur en mijn deel van de telefoonrekening niet eens betalen de laatste maanden, laat staan een retourtje Wenen plus een kaart voor de Champions League-finale.
Waarschijnlijk zou ik toch achter het net zou hebben gevist, zoals zo veel trouwe supporters. Blokkie, Willem en Eric, de drie gasten die altijd vlak bij ons staan in vak G, wilden ook gaan. Zij konden geen kaart bemachtigen omdat Ajax geen voorrangsregeling voor trouwe supporters had getroffen. Typisch Ajax: eindelijk weer eens een grote finale gehaald en ze weten de kaartverkoop precies zo te organiseren dat de échte supporters misgrijpen en het Ajax-gedeelte van het stadion vanavond voor de helft vol zal zitten met sponsors, bobos, gloryhunters en ander volk dat het hele jaar geen wedstrijd gezien heeft. Die hebben allemaal zon verplicht, idioot duur arrangement van Reisbureau Roever aangeschaft, de sponsor waarmee Ajax een tamelijk dubieuze koppelverkoopconstructie heeft verzonnen. Stelletje uitzuigers. Het hele jaar reis je je club achterna, maar als de kroon op het werk kan worden geplaatst, schijten ze je recht in je gezicht en mag je niet eens zelf bepalen hoe je erheen gaat.
Ik loop naar de koelkast en zet bij wijze van ontbijt een pak aardbeienyoghurt aan mijn mond. Vanavond kijken we met zijn allen de finale bij J.J. thuis. Indrinken vanaf zeven uur. Ik heb beloofd om vijf uur te komen helpen met het kijkklaar maken van de kamer en het sjouwen van de bierkratten. Nog bijna zes lange uren wachten. Dat ga ik nooit redden. Ik wéét dat J.J. ook tegen de muren op vliegt van de zenuwen. We kunnen net zo goed samen de minuten aftellen.
Ik trek een trainingsjasje aan, spring op de fiets en race van de Indische Buurt naar Oud-West, over de trambaan van lijn 10. Ik tref J.J. op zijn kamer aan, zittend op zijn bed met een van spanning verwrongen smoelwerk. Hij lacht als hij me binnen ziet stappen, bijna zes uur vroeger dan afgesproken. Hij lijkt niet eens verrast. We geven elkaar zwijgend een klamme hand. Het is nu niet nodig om iets te zeggen. We voelen hetzelfde.
12:33 uur, Jacob van Lennepkade, Amsterdam-West
De vingers van J.J. trillen als hij met een aansteker de kroonkurken van onze eerste flesjes bier wipt. Ik kijk zijn kamer rond. Wat is hij toch een mazzelpik. Zijn prachtige kamer is groot, licht en oud. Een hele etage heeft hij, met schuifdeuren in het midden. De ornamenten op het plafond zijn nog heel. Elke student zou er een dubbele moord voor doen en hij betaalt er maar vierhonderd gulden voor. Inclusief. En nog legaal ook. Het enige minpunt is dat de keuken een zwijnenstal is.
We zijn vijf keer heen en weer gelopen naar de Dirk van den Broek om kratten bier, flessen wijn, het goedkoopste merk wodka, jus, chips en borrelnoten in te slaan. Alles hebben we in etappes de trap op gezeuld en daarna, met hulp van J.J.s huisgenoten, de in het huis aanwezige televisietoestellen naar zijn kamer gesjouwd. De twee grootste staan met de konten tegen elkaar tussen de schuifdeuren. Aan beide zijden hebben we een soort tribuneopstelling van stoelen en zitkussens gebouwd. Een flinke klus, maar het leidde de aandacht af en doodde weer wat tijd. Ik ben me warempel een tijdje niet bewust geweest van mijn zenuwen.
Nu weer wel.
We zitten op het aftandse bankstel en beginnen zwijgend aan de flesjes te lurken. Best Bier. Alleen daklozen en studenten drinken dat bocht. Een krat kost negen gulden achtennegentig bij de Dirk. Het eerste flesje Best is niet bepaald lekker, het tweede glijdt er al iets makkelijker in en vanaf het derde merk je het verschil met goede merken eigenlijk nauwelijks meer. Tót de volgende ochtend. Dan merk je het verschil, met terugwerkende kracht, weer wel.
J.J. klokt in twee lange teugen zijn flesje leeg. Ik doe hetzelfde en voel dat mijn maag luidkeels protest aantekent tegen de combinatie van aardbeienyoghurt en Best Bier, zonder fundament van vast voedsel. J.J. loopt naar de twee meter hoge stapel kratten op het balkon en trekt er twee nieuwe flesjes uit. Terwijl hij ze opent, stoot ik hem aan en wijs hem met een korte hoofdknik op zijn bevende rechterhand.
Het is nog niet eens één uur. We lijken wel een stel treurige alcoholisten, zegt hij.
Ik schud zuchtend mijn hoofd. Nog acht uren tot de aftrap. En zesenhalf uur tot de rest komt.
Schei uit, verzucht J.J. Ik weet het.
Ik ga dood van de zenuwen.
Ik ook. En daarom zeg ik: verdoven die hap. Proost.
Proost.
Ik probeer een gespreksonderwerp te bedenken om de zinnen te verzetten, maar het lukt me niet. Vandaag kan er maar één gespreksonderwerp zijn.
Zouden de spelers net zo nerveus zijn als wij?
Ik mag in godsnaam hopen van niet.
Wat zouden ze nu aan het doen zijn?
Ochtendwandeling in de buurt van het hotel, denk ik.
Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben.
En daarna volgt dan de lichte lunch.
Precies. Dat wilde ik net zeggen: de lichte lunch.
Pasta.
Ja. Denk ik ook. Pasta.
19.30 uur
De ruimte is afgeladen vol. Dertig, veertig man, keurig verdeeld over de twee helften van J.J.s kamer. De spanning heeft me de hele dag gemarteld, maar nu heb ik hem hard nodig: zodra ik even niet aan de finale denk, begint de kamer te draaien en is er geen ontkennen meer aan dat ik een uur vóór de aftrap al zo blauw als een tientje ben. De wedstrijdspanning is het enige dat mijn dronkenschap nu nog kan neutraliseren. J.J. en ik zijn inmiddels uitgegroeid tot een soort attracties: we zitten als twee verlegen tweelingbroertjes in Ajax-shirts op de bank, ons nauwelijks bewust van de uitgelatenheid om ons heen. We zijn straalbezopen en zien pips van de zenuwen.
Het mannelijke deel van de aanwezigen kijkt af en toe geamuseerd onze kant op. Bij het vrouwelijke deel lijken we vooral moedergevoelens op te wekken: ach gossie, wat schattig en zie ze nou eens zitten.
Neus, zelf inmiddels ook flink in de olie, laat zich plompverloren tussen ons in zakken en slaat zijn armen om onze schouders. Ik dacht: ik ga eens even checken hoe het met Peppi en Kokki gaat. Hebben we er zin in, jongens?
Nog een uur, Neussie, lispelt J.J.
Als het goed is, zijn ze al in het stadion, piep ik zachtjes.
22.12 uur
Zitten! krijs ik met overslaande stem. Allemaal bekken dicht en zitten!
Ik gloei van de adrenaline en de alcohol en loop paars aan van opwinding. Mijn hart bonst in mijn kop. We zijn er nog niet! We zijn er nog niet! Ga godverdomme voor die tv vandaan!
Het lijkt of in J.J.s kamer een atoombom tot ontploffing is gekomen. Wat er zojuist gebeurde, toen Kluivert met zijn teen de 1-0 binnentikte, was niet te beschrijven. De halve seconde vóór een belangrijke goal van je club is eigenlijk het mooist. Een halve seconde waarin alles op aarde even stilstaat, je hart samentrekt en de ruimte om je heen vacuüm lijkt te trekken omdat alle supporters als één man hun longen vol lucht zuigen, in één krachtige haal, en zich precies tegelijk schrap zetten om met oerkracht op te springen en in juichen uit te barsten.
Het moet de hardste, meest uitzinnige kreet zijn geweest die ik ooit slaakte. Verpulverde chips en bier vlogen door de kamer, stoelen en schemerlampen vielen om en dronken lichamen buitelden over elkaar heen toen de meute zich naar voren stortte. Voor ik het wist lag ik op de vloer, bedolven door Neus, J.J. en daarna nog meer anderen. Pure gekte. Geraas van Neus in mijn oor: We hebben m! Daan, we hebben m!
Nee, we hebben m nog niet!
Aan de kant, godverdomme! Zitten! loei ik nog een keer.
Rondom ons zoekt iedereen jubelend zijn zitplaats weer op, alsof we bezig zijn aan een stoelendans en zojuist de muziek is gestopt. De lamp aan het plafond slingert woest heen en weer. Bijna niets in de kamer staat nog overeind. Neus heeft zijn armen als een bankschroef om mijn nek geslagen, alsof hij me nooit meer los gaat laten, en drukt me stijf tegen zich aan terwijl we koortsachtig naar de tv kijken, waar Ajax inmiddels weer de bal rondspeelt. Nog een paar minuten. Ik timmer met gebalde vuisten op de bovenbenen van J.J., die naast me zit. Hij springt op, gaat weer zitten en springt meteen weer op. Volhouden nu! krijst hij. Reiziger, ram die bal weg! Ram weg!
Hoe lang nog? Iets meer dan twee minuten, plus blessuretijd. Mijn ogen flitsen razendsnel over het televisiescherm: van het veld naar het klokje linksboven en weer terug. Eén minuut. Hoeveel blessuretijd? Daar is het bord. Vier minuten? Waar haalt hij ze vandaan?
Ik kijk wel, maar zie niets meer. Ook de niet-voetballiefhebbers lopen nu rood aan. Ze stuiteren als opgevoerde Duracell-konijntjes door de kamer, wachtend op het laatste fluitsignaal, dat we onmogelijk kunnen horen maar wel kunnen zien als het in Wenen weerklinkt: de armen van de Ajacieden gaan de lucht in, allemaal tegelijk, terwijl Frank Rijkaard aanzet voor een dolle sprint, dwars over het veld, nergens heen.
Het is het laatste wat ik meekrijg. Ik spring op, wil schreeuwen maar er komt geen geluid. Ik laat me door mijn knieën zakken, buig mijn hoofd voorover en rol me op als een egel, op zoek naar een klein plekje voor mezelf. Ik voel tranen van blijdschap over mijn gezicht lopen en realiseer me dat ik nog nooit zon verpletterende, allesverzengende vreugde gevoeld heb.
Ik kijk pas weer op als ik een zachte, koele hand rond mijn hals voel. Vlak boven me zie ik het gezicht van Ilse. Ze trekt me als een slappe pop naar zich toe en drukt mijn gezicht tegen haar boezem. Ik omhels haar en vind haar de allerliefste vrouw van de hele wereld. Ik kan domweg niet stoppen met janken, maar voel vreemd genoeg geen schaamte. De tranen blijven komen. Alle kracht is uit mijn lichaam weggevloeid. Ilse drukt een kus op mijn voorhoofd. |
|
|
|
|
remco k
|
|
|
| Kippenvel, en ik denk dat velen onder ons het op exact dezelfde manier hebben beleefd... |
|
|
|
|
joduh
|
|
|
| ik ben een week van de wereld geweest man......... |
|
|
|
|
remco k
|
|
|
quote: Een week maar????????? |
|
|
|
|
joduh
|
|
|
| en echt,maar dan ook echt van de wereld man!!!!een week maar ja...hahahah |
|
|
|
|
remco k
|
|
|
quote: Pffffff, ik weet nog dat Er werd afgefloten en dat ik Rijkaard ergens rechtsaf zag lopen.
Vanaf dat moment tot het begin van de volgende competietie wedstrijd (11/2 maand later) ben ik helemaal kwijt:-) Hazes dronk veel, maar ik denk dat ik de omzet bij Hertog Jan destijds heb verdubbeld:-) |
|
|
|
|
joduh
|
|
|
|
|
|
remco k
|
|
|
quote: Ik denk dat ik toen de term Coma zuipen eer aan heb gedaan:-) |
|
|
|
|
joduh
|
|
|
| ik vergeet het nooit meer hahahah kostte me wel een gebroken neus....hahahaah,maar deed niet auw!!!!!!! ;-) |
|
|
|
|
FsideVak129
|
|
|
Weet alleen nog dat ik na het doelpunt op het Rembrandtplein rondjes liep tot iedereen ging juichen omdat het afgelopen was.
Daarna een chaos totdat ze terug in Nederland waren.
Mooiste week van mijn leven op Ajax gebied.
Als ze dit seizoen kampioen worden zal het net zo'n explosie van vreugde worden.
Het heeft al veel te lang geduurd |
|
|
|
|
alibabba
|
|
|
Vanaf de 1e dag dat ik fan werd van AJAX, is mijn mooiste moment.
|
|
|
|
|
|