Op donderdag 19 mei 2011 - 20:32 schreef baco74 het volgende:Ik heb een verhaal over Rob De Wit gevonden, een speler die niet de grootste stempel op 'onze' geschiedenis heeft gedrukt, maar waarvan we toch te weinig hebben kunnen genieten.
Ik was toen nog een jochie van 12, maar zijn persoonlijke drama ben ik nooit vergeten.
Voor de jongere generatie die hem nooit hebben zien spelen:
http://www.youtube.com/watch?v=SC2P1ofKnt8--------------------------------------------------------------------------------------------
Rob de Wit was een bovenmodale linksbuiten, eerst bij FC Utrecht, daarna bij Ajax en het Nederlands elftal. Het is moeilijk voor te stellen dat een hele generatie hem al niet meer kent - behoudens misschien van tv-herhalingen en dvd-banden. Zo lang is het alweer geleden dat hij met sierlijke dribbbels en vernuftige stiftjes de stadions in vervoering bracht.
Zomer 1986, op zijn 22e en dus in de bloei van zijn leven, werd de voetballer tijdens een vakantie in Spanje getroffen door een hersenbloeding.
Was het daar nou maar bij gebleven, want De Wit leek razendsnel te herstellen. s Winters zat hij alweer op negentig procent toen ie besloot voor de laatste tien procent naar Zweden te gaan. Hij onderging daar een geavanceerde laserbehandeling, bedoeld om de kans op een herhalingsbloeding te minimaliseren. Baat het niet, dan schaadt het niet, hadden de artsen nog gezegd. Maar de laserschade juist rond de oorsprong van de bloeding bleek uiteindelijk onherstelbaar.
,,Foutje, pleegt De Wit te zeggen over die medische misser. ,,Wat moet ik dan? Het is gebeurd. De film is niet terug te draaien. Ik heb nooit trek gehad me te verdiepen in de details. Geen juridische toestanden.
Je gaat ervan uit dat doktoren verstand van die dingen hebben.
Ik trainde weer gewoon mee met Ajax en dacht al aan mn comeback. Maar toen ineens, maanden
later, begon mijn motoriek te haperen. Het lichaam deed niet meer wat mijn hersens wilden. Een eenvoudige oefening als poortje-springen kostte me al moeite. Mijn teamgenoot Ronald Spelbos was de eerste die het me gewoon vertelde. Je kunt beter stoppen, Robbie.
Dat klonk hard, maar het was goed dat iemand het durfde uit te spreken.
Ikzelf had het natuurlijk ook wel in de gaten, maar ik wilde er niet aan.
Kort daarop kreeg hij moeite met praten, en traden er problemen op bij lopen en schrijven. De neergang ging sluipend.
,,Een geluk bij een ongeluk was dat ik me bij Ajax goed had verzekerd.
Dat kwam door Marco van Basten. Na mijn eerste wedstrijden voor Ajax op het Amsterdamtoernooi had een goede kennis het me ook al geadviseerd. Hij zag me tackles ontwijken, maar je kunt niet elke doodschop voor zijn natuurlijk.
Marco dacht wel na over dat soort zaken. Hij haalde me over de streep.
Toch heb ik de WAO-uitkering elke maand nodig.
Ik heb altijd gedacht dat de WAO-uitkering voor een profvoetballer na zn 35e omlaag zou gaan.
Frank Rijkaard heeft dat toen voor mij laten uitzoeken, en het bleek reuze mee te vallen. Ik zak niet af naar bijstandsniveau en kan lekker in mijn appartementje
blijven wonen. Ik denk vaak: het is maar goed dat ik toen bij Ajax zon mooi salaris had. Voor hetzelfdegeld was ik op mijn 17e timmerman geworden.
Dan had mijn uitkering er iets anders uitgezien.
Na zijn afkeuring wilde De Wit een sandwichzaak beginnen in Amsterdam. Door problemen met de
gemeentelijke bureaucratie liep dat spaak. Op de betreffende plek mocht niet worden gefrituurd.
Nadat hij in 1993 opnieuw was getroffen door een hersenbloeding schikte De Wit zich in het
onvermijdelijke: een tweede carrière lag niet meer in het verschiet.
,,Het zijn processen waar je doorheen moet. Het vervelendste van die periode was dat ik mijn rijbewijs kwijtraakte. Dat was in 1995.
Dankzij de auto was ik nog onafhankelijk. Maar het werd onverantwoord.
Sindsdien zit ik op de fiets. Een fiets met drie wielen. Ieder mens heeft gevoelens van schaamte. Ik ook. Die moest ik wel even overwinnen voordat ik met die rare driewieler de straat op durfde.
Maar er zat niks anders op. Na verloop van tijd raak je gewend. Dan ben je alleen maar blij dat je tenminste zelf de boodschappen nog kunt doen.
Behalve Gerald Vanenburg heeft Rob de Wit aan de voetballerij geen vrienden overgehouden.
,,Dat hoeft ook niet. Als ik bij Ajax, FC Utrecht of het Nederlands elftal kom, schud ik genoeg handen.
Laatst heb ik nog met Marco van Basten gegeten. Altijd leuk om even bij te kletsen.
Voetbal is niet meer alles voor me.
Een paar jaar geleden nog sloeg ik geen live-wedstrijd op Canal+ over. Nu wel.
De interesse is aan het verflauwen.
------------------------Voor het complete verhaal:
www.voetspoor.nlIn vier seizoenen clubvoetbal op het hoogste niveau speelde hij 103 wedstrijden,
waarin hij 23 maal scoorde.
In die tijd speelde Rob ook nog 4 interlands, hier trof hij 3 maal doel.
ROB HET GA JE GOED!