|
|
|
remco k
|
|
|
Het land staat op z'n kop vanwege een Kroaat met een vuiltje in zijn oog. Vooral mensen in en rond 020 vinden dat we genaaid zijn. Dat is niet waar. We hebben onszelf genaaid. Door Thijs Zonneveld
Foto: ProShots
Vergeet die Kroatische knipoog. Het echte leed werd woensdagavond veroorzaakt door een grensrechter met een vuiltje in zijn oog. Twee goals scoorde Ajax, er telde er niet één omdat de grens twee keer zijn vlag omhoog stak.
Die man besliste in enkele fracties van seconden over winst en verlies, over miljoenen euro's, over het humeur van honderdduizenden fans, over de mogelijke verkoop van spelers, over oneindige roem.
En hij besliste verkeerd. Miljoenen mensen zagen op tv dat hij fout zat en wensten hem de ene na de andere ziekte toe. Maar het was niet de fout van de grensrechter. Het is onze eigen fout.
Grensrechters zijn mensen. Die maken fouten. Het is wetenschappelijk bewezen dat buitenspel voor menselijke ogen niet of nauwelijks te constateren is: je kunt nu eenmaal niet naar twee dingen (de bal en de speler) tegelijk kijken. Er bestaat een oplossing voor dat probleem: technische hulpmiddelen.
Videoherhaling
Gewoon even naar de videoherhaling kijken, de juiste beslissing nemen en weer doorgaan. Net als bij hockey. Of rugby. Of cricket. Of American Football. Maar een stel FIFA-fossielen onder leiding van Sepp Blatter gijzelt het voetbal in het verleden: ze wijzen technische hulpmiddelen af omdat blunders van de scheids- en grensrechter zogenaamd charmant zijn. En de rest van de wereld pikt dat. Wij ook.
We kunnen met z'n allen wel doen alsof we het zo oneerlijk vinden wat er woensdagavond gebeurde in de Arena, maar de KNVB heeft bij de afgelopen FIFA-verkiezingen namens alle Nederlandse voetballers en voetballiefhebbers op Sepp Blatter gestemd. Omdat er niemand anders was om voor te kiezen, zei de bond maar dat is een non-argument.
Dan stem je maar blanco. Een stem op Blatter is een stem vóór het beleid van Blatter: corrupt, conservatief en tegen technische hulpmiddelen. Het is de lafheid ten top om op een halve crimineel te stemmen omdat er niemand anders is om op te stemmen.
Slijmjurk
Wij houden Blatter in het zadel. Onze nationale iconen (Cruijff, Gullit) hangen de slijmjurk bij hem uit in een kansloze poging om het WK binnen te halen. In plaats van hem publiekelijk aan te vallen kussen ze zijn hand en doen ze alsof het hun grootste vriend is.
Martin Jol had als coach van Ajax ooit de kans om met zijn Europese collega's vóór camera's en videoscheidsrechters te pleiten, maar hij liet het na omdat voetbal zogenaamd menselijk moest blijven. En dan wel zelf na iedere fout van de scheidsrechter verongelijkt staan te brullen.
Nederlandse competitie
Wat weerhoudt ons ervan om technische hulpmiddelen in de Nederlandse competitie in te voeren? Of zelfs in Europese wedstrijden die in Nederland worden gespeeld? F*ck de FIFA. En de UEFA. Waarom zouden we Blatter en zijn vriendjes nodig hebben?
Alsof ze het zouden aandurven om Nederland van het WK te weren. Het lichtend voorbeeld is de Engelse FA. Die stemden blanco bij de laatste FIFA-verkiezingen en besloten om camera's op de doellijn in te voeren; Blatter wist niet hoe snel hij zijn beleid moest bijstellen.
We zijn niet afhankelijk van de FIFA. We kunnen het zelf. Als 99 procent van de voetballers en voetballiefhebbers in dit land technische hulpmiddelen wil, dan is het tijd om daar gehoor aan te geven. Anders blijven we tot in de eeuwigheid over knipoogjes mekkeren. |
|
|
|
|
remco k
|
|
|
| Ik vind het echt geweldig.. |
|
|
|
|
baco74
|
|
|
Ik weet niet of het de bedoeling van dit topic is maar gezien de titel wilde ik jullie deze column niet onthouden.
Het is er een van Ron Schiltmans, die ik evenzo geweldig vind als de openingspost van dit topic.
Het nieuwe jaar is begonnen met enkele slechte nachten, door twee harde knallen om half vier, op Nieuwjaarsochtend. Twee explosies, ergens in onze straat, die zelfs in Afghanistan met bewonderende blik zouden zijn ontvangen. Bermbommen die mijn slaapritme meedogenloos aan flarden scheurden. Als ik de slaap niet kan vatten, helpt bij mij al jaren nog maar één ding: ik dagdroom mezelf in Ajax-tenue, in een kolkende ArenA. Met de bal aan de voet en het shirt in de broek stoom ik dan op richting strafschopgebied. Verdedigers struikelen alle kanten op, wanhopig achteruitlopend. Er is geen houden aan. In mijn dromen is Ajax altijd dominant aanvallend. Het ontspannende beeld laat me dan alsnog met een tevreden glimlach in slaap glijden, vaak al voordat ik mijn gebruikelijke hattrick heb voltooid.
Maar zelfs mijn dagdromen werken tegenwoordig niet meer. Als ik zeker lijk te gaan scoren, komt op dat moment een klein kaal mannetje in maatpak van de tribune het veld opgestormd. Met twee gestrekte beentjes onderbreekt hij mijn prachtig opgezette aanval vlak vóór de zestien. Sierlijk opspringend, zoals ook Ling zo mooi kon, kan ik zijn vliegende tackle dan weliswaar telkens nét ontwijken, maar de doelkans is definitief om zeep geholpen. Daarna wordt het mannetje teruggebracht naar zijn plaats op de tribune, in de ereloge. Niks stadionverbod voor de kleine man, want met zijn IQ van 171 is hij hard nodig bij Ajax. Waarvoor weet inmiddels niemand meer. Als de camera's wegzwenken, wil hij even op schoot bij tante Marjan, die altijd vlak naast hem zit. Om even bij te komen van de schrik. Liefdevol geeft ze hem zijn pakje Chocomel terug.
Probeer met dát beeld op je netvlies dan nog maar eens in slaap te komen. Mij lukt het niet. Tijdens de voetballoze feestdagen heeft drank de vieze smaak van 2011 ook niet weg kunnen spoelen. Hoezeer ik het ook anders wil zien, mijn club bestaat in 2012 nog steeds uit twee kampen. Het zal niemand verbazen dat ik van het Kamp Cruijff ben. Bijna alleen al omdat ik hem zo'n aardige man vind. Al had ik hem nooit zien voetballen, gevoelsmatig is Johan oké. Ik moet wél eerlijk bekennen dat ik Steven ten Have, waarnaar het andere kamp is vernoemd, ook één keer sympathiek vond. Dat was toen hij vanuit de auto antwoordde op de vraag of hij nog wel goed sliep. Hij zei glimlachend: 'Ja, als de kinderen het toelaten'. Dat was voor mij erg herkenbaar en het eerste en enige moment dat ik iets menselijks in Steven kon ontdekken.
Er is de laatste maanden van alle kanten geprobeerd, mij naar Kamp Ten Have te lokken. Ik bereik hier toch duizenden mensen. Maar mocht ik al ooit getwijfeld hebben, dan is die twijfel weg sinds het optreden van Yves Gijrath, bij DWDD. Ik hoor u denken. Yves wie? Dat was toen ook míjn reactie. Yves Gijrath schijnt al jaren hartstochtelijk Ajax-fan te zijn en werd eind maart 2011 door Uri Coronel naar Mathijs van Nieuwkerk gestuurd om Cruijff te elimineren. Dat klinkt misschien hard van deze verder uiterst zachtmoedige columnist, maar kijk de beelden nog maar eens terug. Het was niet anders. De vrijwel onbekende Gijrath benadrukte, voortdurend wegkijkend, iets te duidelijk dat hij er 'op persoonlijk initiatief' was en viel daarmee pijnlijk door de mand. Vóór zijn optreden en ook daarna hebben we Gijrath nooit meer publiekelijk over Ajax gehoord, gezien of gelezen. Hij ging gewoon weer terug naar zijn faire miljonairs.
Ook meneer Menno de Galan heeft mij niet doen twijfelen. Hij schreef het boek 'De coup van Cruijff', maar als je dat boek leest, hoor je Uri Coronel en Rik van den Boog dicteren. Menno mocht het opschrijven. Er werd krampachtig geprobeerd een negatief beeld van Cruijff te creëren. Toen De Galan op TV vervolgens beweerde dat Cruijff misschien wel om financiële redenen bij Ajax bezig was, konden we eindelijk om hem lachen. Jiskefet van hoog niveau. Ook van De Galan horen we al maanden niks meer. Vind ik niet vreemd. Tenzij het communicatie-bureau van Coronel nog nieuwe snode plannen uitbraakt, was dat meteen het laatste wat we van De Galan en ook Gijrath publiekelijk over Ajax ooit zullen horen.
Toch maak ik me, vanuit het Kamp Cruijff, steeds meer zorgen over de toekomst van Ajax. De club Ajax, dat is niet het bestuur, niet de RvC en niet de spelers of trainers. Daarvan is iedereen vervangbaar en behalve wat hardnekkig zittende bobo's wisselen die ook allemaal om de zoveel jaar. Nee, de club Ajax, dat zijn de supporters. Dat is natuurlijk de jeugd van Vak 410, maar vooral ook de kritische 40-, 50- en 60-plussers, die de laatste 15 jaar allemaal grijze haren hebben gekregen van Ajax. Speltechnisch en -taktisch is het al tijden drama, maar daar is dus nu de bestuursoorlog bijgekomen. Wie denkt dat het allemaal wel losloopt met zijn club, raad ik aan het 186 bladzijden lange forum 'Technische staf en bestuur » Johan Cruijff en organisatie Ajax [deel 5]' op ajax.netwerk.to, van begin tot eind aandachtig door te lezen. Daar vind je de échte Ajacieden, met vaak meer dan 40 jaar een seizoenskaart.
Het komt er kort gezegd op neer, dat wanneer de club Ajax definitief afscheid neemt van Cruijff, deze cultuurbewakers afscheid zullen nemen van Ajax. Ze tikken in dat forum al maanden, door hun tranen heen, de meest hartverkrampende verhalen over hun club, die ze langzaam maar zeker richting ravijn zien wegschuiven. Voor hen, en ik reken mezelf daar ook bij, heeft Ajax een gezicht. Dat gezicht is niet een of ander verminkt clublogo, maar dat gezicht is Hendrik Johannes Cruijff, uit Betondorp. Het symbool van een voetbalclub met Amsterdamse branie, voor niemand bang. Hij wil geen functie, geen standbeeld, niet het stadion naar hem vernoemd hebben. Hij wil niet de machtigste voetbalman van Nederland zijn, maar gewoon de club voetbaltechnisch redden. Opdat we ooit niet meer weggespeeld worden door Real Madrid. In vredesnaam Uri, waarom mag dat niet? |
Ik hoop dat het de bedoeling van dit topic is (ik hoor het graag als het niet zo is)
en dat er hier nog veel meer mooie columns mogen verschijnen. |
|
|
|
|
Jack Huntelaar
|
|
|
quote:Op zaterdag 10 december 2011 - 00:35 schreef remco k het volgende:Het land staat op z'n kop vanwege een Kroaat met een vuiltje in zijn oog. Vooral mensen in en rond 020 vinden dat we genaaid zijn. Dat is niet waar. We hebben onszelf genaaid. Door Thijs Zonneveld Foto: ProShots Vergeet die Kroatische knipoog. Het echte leed werd woensdagavond veroorzaakt door een grensrechter met een vuiltje in zijn oog. Twee goals scoorde Ajax, er telde er niet één omdat de grens twee keer zijn vlag omhoog stak. Die man besliste in enkele fracties van seconden over winst en verlies, over miljoenen euro's, over het humeur van honderdduizenden fans, over de mogelijke verkoop van spelers, over oneindige roem. En hij besliste verkeerd. Miljoenen mensen zagen op tv dat hij fout zat en wensten hem de ene na de andere ziekte toe. Maar het was niet de fout van de grensrechter. Het is onze eigen fout. Grensrechters zijn mensen. Die maken fouten. Het is wetenschappelijk bewezen dat buitenspel voor menselijke ogen niet of nauwelijks te constateren is: je kunt nu eenmaal niet naar twee dingen (de bal en de speler) tegelijk kijken. Er bestaat een oplossing voor dat probleem: technische hulpmiddelen. Videoherhaling Gewoon even naar de videoherhaling kijken, de juiste beslissing nemen en weer doorgaan. Net als bij hockey. Of rugby. Of cricket. Of American Football. Maar een stel FIFA-fossielen onder leiding van Sepp Blatter gijzelt het voetbal in het verleden: ze wijzen technische hulpmiddelen af omdat blunders van de scheids- en grensrechter zogenaamd charmant zijn. En de rest van de wereld pikt dat. Wij ook. We kunnen met z'n allen wel doen alsof we het zo oneerlijk vinden wat er woensdagavond gebeurde in de Arena, maar de KNVB heeft bij de afgelopen FIFA-verkiezingen namens alle Nederlandse voetballers en voetballiefhebbers op Sepp Blatter gestemd. Omdat er niemand anders was om voor te kiezen, zei de bond maar dat is een non-argument. Dan stem je maar blanco. Een stem op Blatter is een stem vóór het beleid van Blatter: corrupt, conservatief en tegen technische hulpmiddelen. Het is de lafheid ten top om op een halve crimineel te stemmen omdat er niemand anders is om op te stemmen. Slijmjurk Wij houden Blatter in het zadel. Onze nationale iconen (Cruijff, Gullit) hangen de slijmjurk bij hem uit in een kansloze poging om het WK binnen te halen. In plaats van hem publiekelijk aan te vallen kussen ze zijn hand en doen ze alsof het hun grootste vriend is. Martin Jol had als coach van Ajax ooit de kans om met zijn Europese collega's vóór camera's en videoscheidsrechters te pleiten, maar hij liet het na omdat voetbal zogenaamd menselijk moest blijven. En dan wel zelf na iedere fout van de scheidsrechter verongelijkt staan te brullen. Nederlandse competitie Wat weerhoudt ons ervan om technische hulpmiddelen in de Nederlandse competitie in te voeren? Of zelfs in Europese wedstrijden die in Nederland worden gespeeld? F*ck de FIFA. En de UEFA. Waarom zouden we Blatter en zijn vriendjes nodig hebben? Alsof ze het zouden aandurven om Nederland van het WK te weren. Het lichtend voorbeeld is de Engelse FA. Die stemden blanco bij de laatste FIFA-verkiezingen en besloten om camera's op de doellijn in te voeren; Blatter wist niet hoe snel hij zijn beleid moest bijstellen. We zijn niet afhankelijk van de FIFA. We kunnen het zelf. Als 99 procent van de voetballers en voetballiefhebbers in dit land technische hulpmiddelen wil, dan is het tijd om daar gehoor aan te geven. Anders blijven we tot in de eeuwigheid over knipoogjes mekkeren. Goed verhaal!
Die technische hulpmiddelen wordt al zolang geroepen ondermeer van Basten jaren geleden al...helaas wordt er niets mee gedaan... |
|
|
|
|
Jack Huntelaar
|
|
|
quote:Op dinsdag 03 januari 2012 - 20:46 schreef baco74 het volgende:Ik weet niet of het de bedoeling van dit topic is maar gezien de titel wilde ik jullie deze column niet onthouden. Het is er een van Ron Schiltmans, die ik evenzo geweldig vind als de openingspost van dit topic. [ code ] Prachtig stuk...! |
|
|
|
|
remco k
|
|
|
quote:Op dinsdag 03 januari 2012 - 20:46 schreef baco74 het volgende:Ik weet niet of het de bedoeling van dit topic is maar gezien de titel wilde ik jullie deze column niet onthouden. Het is er een van Ron Schiltmans, die ik evenzo geweldig vind als de openingspost van dit topic. [ code ] [ code ] Ik hoop dat het de bedoeling van dit topic is (ik hoor het graag als het niet zo is) en dat er hier nog veel meer mooie columns mogen verschijnen. Natuurlijk is dat goed... Whahahahaha, machtige column trouwens.. |
|
|
|
|
Ajx
|
|
|
quote:Op dinsdag 03 januari 2012 - 20:46 schreef baco74 het volgende:Ik weet niet of het de bedoeling van dit topic is maar gezien de titel wilde ik jullie deze column niet onthouden. Het is er een van Ron Schiltmans, die ik evenzo geweldig vind als de openingspost van dit topic. [ code ] [ code ] Ik hoop dat het de bedoeling van dit topic is (ik hoor het graag als het niet zo is) en dat er hier nog veel meer mooie columns mogen verschijnen. Wreed mooi stuk en 100% eens!! |
|
|
|
|
baco74
|
|
|
Een toch vaak negatief AD, plaatste in hun laatste papieren editie van 2011,
een mooi uitgebreidt verhaal over de werkwijze van onze verlosser bij Barcelona,
dit weerspiegeld met de manier waarop Ajax 'gebruik' maakt van Johan's diensten.
Beetje lang stuk maar daar niet minder mooi om:
DE HYSTERIE ROND CRUIJFF: WAT AJAX VAN BARÇA KAN LEREN.
,,Laat Johan Cruijff zijn gang gaan, zoals hij ook Barcelona naar zijn hand heeft gezet. Het is een veelgehoorde beredenering in de revolutie zoals die al maanden bij Ajax woedt. Maar hoe groot was de invloed van Cruijff werkelijk op het Barcelona van deze tijd? En; wat zijn de parallellen met het Ajax van nu?
Het was de zomer van 2003, en de triomf van de Blauwe Olifant was compleet. Jarenlang had de beweging, met de welkome morele en publicitaire steun van Johan Cruijff, oppositie gevoerd tegen de man die al sinds 1978 voorzitter van FC Barcelona was geweest, Josep Lluís Núñez, en diens rechterhand en opvolger Joan Gaspart.
Beiden beleefden, opvallend genoeg, hun einde met Louis van Gaal als hun trainer. Maanden na het ontslag van Van Gaal en het opstappen van Gaspart, won Joan Laporta, de aanvoerder van die Blauwe Olifant, de verkiezingen om presidente te worden.
Kort na de verkiezingswinst kwam de top van die vroegere samenzwering bij elkaar, in de tuin van het huis van Cruijff in Bonanova, een sjieke wijk in het hoge deel van de stad. Nu waren zij de baas, de dertigers en veertigers. Laporta, advocaat en vriend van Cruijff, als voorzitter. Sandro Rosell, oud-Nike-vertegenwoordiger, als vice-voorzitter belast met sportieve zaken. En nog enkele anderen, onder wie Txiki Begiristain, oud-speler van het dream team van Cruijff, nu technisch directeur op voorspraak van de Amsterdammer, die in de Bask altijd de meest intelligente speler van zijn dream team zag.
In de schaduw van de bomen in de tuin bood Laporta zijn Nederlandse makker en idool een functie binnen de club aan. Wat hij maar wilde, hij kon het worden. En Johan zei nee, ook al omdat vrouw Danny meeluisterde. Terug in de hectiek van het voetbal, met sinds 1991een bypass in het hart, dat was in huize Cruijff verboden, uitgesloten. Laporta zou het nog vele malen proberen, tevergeefs.
,,Laporta wilde hem hoe dan ook bij de club betrekken, maar keer op keer weigerde Johan dat. En dat was misschien maar beter ook. Op deze manier is Johan op zijn best, een bijeenkomst in de tuin, op de golfbaan, tijdens een diner. Dan luister je naar hem, en volg je zijn adviezen op of niet, dat is bij ons altijd heel vrijblijvend geweest. Je moet Johan nóóit, maar dan ook nóóit in een officiële functie benoemen, zeggen twee bestuursleden uit het Laporta-tijdperk en leden van die vroegere Blauwe Olifant, die om anonimiteit vragen om vrijuit te kunnen praten over de rol van Cruijff bij Barcelona.
Luisteren naar Cruijff. Het is iets waar de Ajax-leiding onder voorzitter Uri Coronel en directeur Rik van den Boog enkele jaren terug doelbewust mee ophielden. Na lang geschipperd te hebben met het orakel uit Barcelona, vonden beide beleidsmakers het wel mooi geweest. Zeker toen een hervormingsplan van Cruijff in 2008 stukliep omdat trainer Marco van Basten zich er slechts gedeeltelijk in kon vinden.
Toen Cruijff al snel daarna afhaakte, knipte de top van Ajax gericht de lijnen door. De Amsterdamse club was beter af zonder Cruijff en zijn politiek, beredeneerden Coronel en Van den Boog. Zijn vrienden, zowel in de media als op de Toekomst, zorgden in hun ogen bovenal voor onrust. Als Cruijff opnieuw geen officiële functie wilde, dan moest het maar eens afgelopen zijn met die eeuwige spagaat waar de club mee worstelde. Het was graag en met volledige overgave, of niet.
In Barcelona ging dat anders. Laporta kreeg Cruijff niet in een officiële functie, maar schonk hem op het einde van zijn bewind uiteindelijk die van erevoorzitter, een positie zonder enige formele inhoud, maar wél met ceremoniële waarde. Eén van de bestuursleden: ,,Ik moest altijd naar de UEFA- en FIFA-vergaderingen. Daar had ik Cruijff graag bij gehad. Hij is natuurlijk een fantastisch clubsymbool, net als Beckenbauer bij Bayern. De voetbalwereld ligt nog altijd aan zijn voeten, iedereen op die bijeenkomsten vroeg me altijd naar hem.
Het insigne van erevoorzitter leverde Cruijff direct in toen de al vroeg uit het Laporta-bestuur vertrokken Rosell anderhalf jaar geleden de nieuwe voorzitter werd. Nooit was de verhouding vloeiend tussen Cruijff en Rosell sinds die eerste beruchte vergadering in de tuin. Ze waren over mogelijke aankopen aan het praten, toen Rosell zich voortdurend met zijn mobiele telefoon afzonderde. ,,Kom je hier nou om mee te praten en te luisteren of niet? snauwde Cruijff hem toe, met alle anderen erbij. Het kwam nooit meer goed.
Zoals ook Uri Coronel, Rik van den Boog en Steven ten Have al snel het vertrouwen van Cruijff verloren en nooit meer zouden herwinnen. Wie in de beleving van Cruijff niet openstaat voor zijn adviezen, wordt al snel een vijand.
Op dezelfde bijeenkomst in Bonanova kwam Cruijff met het eerste advies voor een aankoop: Barça moest van stadgenoot Espanyol Roger García terughalen, één van zijn lievelingsspelers. ,,Maar die goal heeft hij er niet bij ons ingeschoten, zeggen de oud-bestuursleden lachend. Niemand wilde Roger, die was al in de nadagen van zijn carrière, zoals hij vervolgens bij Villareal bewees. Twee jaar later lukte het Cruijff wel om de speler bij Ajax te stallen, maar ook zijn verblijf daar was geen succes.
Niet dat Begiristain, trainer Rijkaard, Laporta en de overige bestuursleden nooit naar Cruijff luisterden. Integendeel. ,,Hier hebben we hem nooit de Verlosser genoemd, zoals jullie in Nederland, maar voor ons allemaal is Cruijff altijd God geweest, en zijn woord is heilig. Kritiek hebben we ook nooit op zijn ideeën en voorstellen gehad, maar we hebben er lang niet altijd iets mee gedaan. Dat was ook geen enkel probleem, Johan werd echt niet boos als je zijn raad niet opvolgde. Hij deed suggesties, en wij mochten er mee doen wat we wilden.
Bij Ajax werkte dat in die tijd, zeg maar tussen 2003 en 2008, ook min of meer zo. Voorzitter John Jaakke en later directeur Maarten Fontein gingen eens in de zoveel tijd bij Cruijff langs in Barcelona, voor een barbecue of een partijtje golf. Ze luisterden naar hem toen Cruijff adviseerde om Henk ten Cate aan te stellen als coach, de Amsterdammer die succesvol had samengewerkt met Frank Rijkaard bij Barcelona. Omdat de chemie tussen Rijkaard en Ten Cate in Camp Nou was uitgewerkt, loste Cruijff daarmee ook direct een probleem op voor Barça. Tot glorie leidde het advies bij Ajax echter niet.
Cruijff hield zich destijds betrekkelijk koest in zijn columns in De Telegraaf, ondanks de vaak magere prestaties en hield zich slechts op grote afstand bezig met Ajax. Slechts heel af en toe was hij present in Amsterdam.
Met Barcelona en voorzitter Laporta was de band inniger. Sommige adviezen werden heel terloops uitgesproken, zoals die keer op een golfbaan. Eén van de bestuursleden herinnert zich een hole waar Cruijff met Laporta een balletje sloeg en over nieuwe spelers sprak. ,,Die Yaya Touré is wel wat, opperde Cruijff. Niemand had ooit van de speler gehoord, een Afrikaanse voetballer die elk jaar ergens anders speelde, van Beveren via Metalurg Donetsk naar Olympiakos en Monaco. En enkele maanden later werd de speler gecontracteerd; drie seizoenen lang functioneerde hij perfect bij Barça.
De benoemingen van de laatste twee, zeer succesvolle trainers van de club, Frank Rijkaard en Pep Guardiola, verliepen ook op die semi-toevallige manier. Toen Laporta aan de macht kwam of nog eerder, toen hij kandidaat was-, vroeg hij natuurlijk aan Cruijff wie als trainer aan te trekken. De doelpuntenprofeet, zoals zijn bijnaam in Barcelona luidt, kwam met Hiddink en Ronald Koeman, maar geen van hen wilde of kon voor 1 miljoen euro per jaar naar het Camp Nou komen. ,,En die Rijkaard? vroeg Laporta toen aan Cruijff, zich een ontmoeting met de oud-speler herinnerend. ,,Ja, geen slechte vent, zei Cruijff. Ofwel: akkoord.
Jaren later, na twee kampioenschappen en een Champions League, spraken een deel van het bestuur én Cruijff over het ontslag van Rijkaard, toen het al maanden minder ging. Eén van de aanwezigen bij de vergadering: ,,Laporta vroeg Johan of hij tijdelijk trainer zou willen worden, tot het einde van het seizoen. Maar dat was uitgesloten, in de eerste plaats omdat Danny dat niet wilde. Een fantastische vrouw, die als een hen over haar man waakt. Johan heeft vanwege haar veel dingen niet gedaan.
Maar Cruijff zelf kwam wel met een alternatief. Een bestuurslid: ,,We spraken over een andere optie, enkelen wilden Mourinho, die toen bij Chelsea trainde. Johan vond dat dat absoluut niet kon. Waarom iemand van buiten zoeken, als je de trainer van de toekomst al in je eigen club hebt? zei hij. Toen kwam hij met Guardiola, trainer van Barça B. Veel van ons zagen dat niet zitten, iemand zonder ervaring. Wij wilden Pep ook niet, te jong, te onervaren, dachten we. Maar Laporta vond het wel een goed idee.
Teruggekoppeld op Ajax is het een interessante gedachte: was er ooit zoiets als een fluwelen revolutie geweest als Coronel en Van den Boog de lijnen met Cruijff open hadden gehouden? Als ze zo eens in de zoveel tijd een advies van de legendarische Ajacied hadden opgevolgd, bijvoorbeeld door eerder een Cruijff-pupil aan te stellen in de top van de jeugdopleiding. Ze hadden daarmee wellicht concessies gedaan aan hun eigen opvattingen, maar tegelijk had het veel ellende kunnen schelen.
Met de jeugdopleiding van Barça heeft Cruijff zich sinds zijn ontlsag als trainer, in 1996, nauwelijks meer bemoeid. Hij zag en ziet vooral dat het goed was, met vrijwel altijd ex-discipelen van hem aan het roer, zoals nu Amor. Het is niet zo dat Cruijff een heel legertje van vertrouwelingen heeft in de opleiding van Barça, zoals nu bij Ajax. Ook schreef hij geen technische rapporten voor de Catalaanse jeugdopleiding, of geeft hij specifieke adviezen. Hij ziet het van afstand aan. Zijn invloed bestaat er vooral in overdrachtelijke zin.
,,De basis hebben we begin jaren negentig gelegd, door alle jeugdelftallen op dezelfde manier als het eerste team te laten spelen. En al lieten trainers als Bobby Robson en Louis van Gaal hun elftal anders voetballen, die filosofie in het jeugdvoetbal veranderde niet, zegt Cruijff zelf.
Toen Cruijff in 1988 als trainer bij Barcelona arriveerde had hij één seizoen nodig om het jeugdvoetbal volledig te hervormen, nadat in dat eerste jaar het B-elftal van Barça uit de tweede divisie was gedegradeerd. Cruijff zette twee van zijn vroegere ploeggenoten uit de jaren zeventig, Quique Costas en Toño de la Cruz, aan het hoofd van dat B-elftal en de A1-junioren. Bovendien eiste hij bij het bestuur een hoger salaris voor de jeugdtrainers, die hij dus allemaal opdroeg precies hetzelfde systeem te hanteren, het 3-4-3, als hij bij het eerste elftal deed, met de nieuwe positie die hij als de 4 omschreef, de spelmaker vlak voor de driemans-verdediging, een plek waarop Milla, Amor en Guardiola zijn eerste lievelingen waren.
Tandenknarsend ging voorzitter Núñez akkoord met de meeste eisen, omdat Cruijff hem eraan herinnerde dat in zijn contact zijn functie als trainer-manager stond omschreven. Cruijff kreeg het zelfs voor elkaar een geheel nieuwe, derde juniorenploeg te creëren opdat zijn zoon Jordi wedstrijden kon spelen. Jordi mocht als buitenlander niet in de A1 en A2 meespelen omdat die in een landelijke divisie uitkwamen. In de regionale divisie kon hij met die A3 wél meedoen. Ook liet Johan twee extra F- en E-pupillenteams inschrijven om het basisvoetbal te verbreden.
In dat jeugdvoetbal waren ze dolblij met Cruijff als hoofdtrainer. Oriol Tort, die al sinds 1978 de hoofdverantwoordelijke was van de Masía, het jeugdinternaat én voetbal, was in 1990 vol lof over de Amsterdammer: ,,Cruijff is enorm moedig, laat eindelijk jonge spelers uit de eigen jeugd debuteren, dat was vroeger onmogelijk. Toen debuteerden talenten als Calderé en Rojo pas op hun 25ste, als ze volgens de trainers sterk genoeg waren. In zijn eerste drie seizoenen liet Cruijff 13 jongens uit het B-team meespelen, al braken ze niet allemaal door.
Cruijff zag het, net als Tort, zitten in technische voetballertjes, al waren ze nog niet groot en sterk. De toen broodmagere Guardiola was daar een voorbeeld van en de huidige Barça-coach geeft nu nog altijd Cruijff de credits voor de basis van het huidige droomvoetbal, het systeem en de successen. Want geen trainer was ooit zo betrokken bij de Masía. ,,Cruijff is heel vaak s middags aanwezig bij de trainingen van de jeugdploegen, waar hij de coaches instructies geeft welke methodes ze moeten toepassen. Dat is een enorme stimulans. De vorige coaches zagen we nooit, aldus Tort toen.
,,Iedereen luistert naar Cruijff, en doet er mee wat hij zelf wil, herhaalt één van de oud-bestuursleden. Ook Guardiola belt af en toe met zijn vroegere trainer. ,,Of ze gaan golfen, maar dan hebben ze het alleen maar over voetbal in het algemeen, niet over opstellingen of tactieken.
Guardiola heeft de vroegere systemen van Cruijff geperfectioneerd, het team nóg gedurfder en aanvallender gemaakt. En net als Rijkaard bij Barça en Ten Cate bij Ajax of Van Basten bij Oranje heeft hij de analyses van Cruijff in de maandagse kranten in zijn voordeel. In zijn columns valt Cruijff zijn vroegere pupillen en vrienden nooit af, maar des te kritischer is hij voor zijn tegenstanders zijn, zoals de RvC van Ajax, Louis van Gaal, trainer Mourinho van Real Madrid of het huidige bestuur van Barça, nu niet Laporta maar Rosell er de baas is.
Niemand in Barcelona die daar echter hysterisch om doet. Ook dat is een wezenlijk verschil met Nederland, waar de macht van Cruijff, gepusht door zijn volgelingen in de media, veelal tot een wonderlijk soort stressreactie leidt. In Catalonië is dat amper het geval. ,,Zijn mening is lang niet voor iedereen heilig, daarvoor zijn de meningen rond Cruijff altijd te verdeeld geweest. Sinds zijn conflicten met Núñez slikt een deel van de aanhang hem nog altijd niet, aldus een oud-bestuurslid.
Het is om die reden, aldus die vroegere vicevoorzitters, dat Cruijff op de achtergrond het best op zijn plaats is. ,,Je moet geen etiket op hem plakken. Cruijff is Cruijff, en daar is alles mee gezegd. Een genie, waarvan je niet alle genialiteiten even serieus moet nemen. |
Tekste: Sjoerd Mossou en Edwin Winkels.
Bron: AD-sportwereld (papieren editie van 31-12-2011)
Ook geplaatst op: wordpress.com |
|
|
|
|
W. Verhoek. (hehehe)
|
|
|
Beste column ooit van Nico Dijkshoorn over John "Ten Have" van de Brom!
Ik lees net, vlak voordat ik deze column schrijf, dat de transfer van John van den Brom naar Vitesse waarschijnlijk niet doorgaat. ADO ligt dwars. Hoe dat is afgelopen, weet ik niet. U leest deze column een paar dagen later en voor hetzelfde geld - nou ja, in dit geval voor juist wat meer geld - staat John in Arnhem voor de groep. Maar één ding is zeker: ADO Den Haag heeft het grootste gelijk van de wereld. Ze voelen zich verraden en terecht.
Als ik dit jaar naar de wedstrijden van ADO Den Haag keek, werd ik juist zo getroffen door het enthousiasme van John van den Brom. Ik geloofde hem. Ik zie graag een trainer oprecht samen met zijn spelers hossen. Frank de Boer kan het. Heerlijk om naar te kijken. Jan Wouters kon het niet. Ooit werd hij, vlak na een belangrijk doelpunt, opgetild door een Ajax-speler. Alsof er een zak bedorven aardappels over de rechterschouder wekd gegooid. Jan Wouters liet zich optillen als een baal natte meel.
John van den Brom zette het afgelopen seizoen juist een nieuwe standaard voor het Schitterend Juichen. John juichte als een speler. Zonder reserve. De ogen wijd open en steeds zoekend naar een collega om het succes te delen. Ik heb John ongeveer het hele seizoen met de armen boven zijn hoofd heel wild juichend langs de kant van het veld zien hollen. Ik heb dat, tot een paar dagen geleden, steeds uitgelegd als oprecht enthousiasme. Ik geloofde John. Hier zag ik nu eindelijk eens een coach die het echt kon: tussen zijn spelers staan en tegelijk de baas zijn. John leek me iemand voor wie je als voetballer door het vuur gaat.
Vooral dat laatste element was belangrijk afgelopen seizoen. ADO Den Haag was juist zo sterk, omdat men extra meters voor elkaar maakte. De spelers voelden zich gesteund door een trainer die langs de kant keihard met ze meeleefde. ADO Den Haag leek in al zijn wedstrijden te bewijzen dat gelul over tactiek - naar achter gerichte driehoekjes, gaatjes dichtlopen, etc. uiteindelijk niet op kan tegen sfeer. Alle grote teams gebruikten dit recept. Vriendenploegen. Barcelona, het zijn allemaal fantastische voetballers. Maar wat ze echt onderscheidt van Real Madrid is de vriendschap. Je kijkt naar die jongens en gelooft het meteen: die gaan deze zomer lekker met z'n allen op vakantie.*
John deed dat hier in Nederland ook. Hij zong, heel dom en ordinair, over Jodenjacht. John kwam er met wat excuses en half ingeslikte zinnen vanaf. Omdat we het allemaal zo'n leuke gozer vinden. Een coach die oprecht kan hossen met zijn spelers, dat kan geen slecht mens zijn. Diep van binnen bewonderden we juist zijn solidariteit. Zo'n baas wil je allemaal wel, die tijdens een bedrijfsfeest ingesmeerd met slagroom een heel geile uitvoering van Love is in the air zingt.
Het was allemaal toneel. John geeft ADO Den Haag net zo makkelijk de middelvinger. Het gejuich van John van der Brom was achteraf gewoon het gejuich om zijn marktwaarde. Daar hadden we naar zitten kijken, John die na elk doelpunt met wijd open ogen en woest springend vierde dat hij weer een halve ton meer waard was. De clubliefde waar ik zo graag in wilde geloven, die heeft John geen moment door zijn aderen voelen stromen. Een enorme teleurstelling, dat juist de man die ADO liet voetballen als een vreselijk goed voetballend vriendenteam, alles kapot maakt.
Ik probeer mij voor te stellen hoe ik mij nu zou voelen als ik bij ADO Den haag voetbalde of als ik supporter was. Ik weet het wel. Zwaar genaaid. John heeft zich door duizenden supporters uitgebreid laten toejuichen. En het was niet zomaar juichen. Het was juichen van mensen die eindelijk weer eens geloofden in iets puurs. Daar zat in Den Haag vooral de trots. Dat na al die kloterige jaren, dat geruzie op straat, dat walgelijke voetbalgekonkel er nu eindelijk een ploeg stond die tegenstanders bang maakte. Daarom ging Den Haag achter dit team staan. Omdat ze geloofden in de vechtlust. Ze keken eindelijk weer eens naar bezieling. Daarom was Den Haag dit seizoen nagenoeg onoverwinnelijk, omdat de groep in een roes zat. Vrienden, aangestuurd door John van den Brom.
Dat alles blijkt nu een grote facade te zijn geweest. Vitesse hoeft maar heel even wat munten te laten rinkelen en John heeft het wel gezien in Den Haag. Veel analisten zullen nu zeggen, zo zit de voetbalwereld in elkaar. Het gaat om geld. Het is zijn vak. Logisch dat hij voor het geld kiest. Dat kan zo zijn, maar ik ga me daar nooit bij neerleggen. Dat is de gekte binnen de bedrijfstak waar ik niets mee te maken wil hebben. Ik kijk naar voetbal omdat ik geraakt wil worden. En Den Haag raakte mij afgelopen seizoen. Als ze over elkaar heen duikelden van vreugde, dan wilde ik dat geloven. Daarom omarmde bijna heel Nederland deze ploeg. Met weinig geld iedereen te kijk zetten. We keken een beetje naar onszelf.
John heeft dat deze week - of hij nu wel of niet naar Vitesse gaat - allemaal kapot gemaakt. In één keer zijn alle vreugdetranen van John niets meer waard. Juist hij, die zijn spelers afgelopen seizoen leerde hoe je voor elkaar door het vuur moet gaan, juist hij doet het omgekeerde. Zijn team kan de kolere krijgen als John iets groter kan wonen.
Ik hoop daarom vurig dat de transfer afketst. Dat is wat ik John van harte gun, dat hij vanavond, voor zijn oude ploeg moet staan en uit moet leggen waarom hij weg wilde. Eens kijken hoe hij dat gaat oplossen. John heeft, en dat weet hij zelf maar al te goed, in een vlaag van hebzucht, zijn hele trainerscarriere verknald. Juist dat wat hem zo bijzonder maakte, een team laten voetballen als een echt team, dat is nu voortaan onmogelijk. Iedere speler die in de toekomst van John van den Brom te horen krijgt dat hij zich leeg moet vechten voor het team, dat niemand belangrijker is dan het team, weet dat John uiteindelijk uit zijn nek staat te lullen. Hij voert een toneelstuk op en dat werkt vanaf nu nooit meer.
http://hyves.nl/blog/nieuwste/blog/45280147/Column_Nico_Dijkshoorn_ADO_heeft_het_grootste_gelijk_van_de_wereld/6z9v/ |
|
|
|
|
baco74
|
|
|
quote:Op zaterdag 07 januari 2012 - 10:57 schreef W. Verhoek. (hehehe) het volgende:Beste column ooit van Nico Dijkshoorn over John "Ten Have" van de Brom! Ik lees net, vlak voordat ik deze column schrijf, dat de transfer van John van den Brom naar Vitesse waarschijnlijk niet doorgaat. ADO ligt dwars. Hoe dat is afgelopen, weet ik niet. U leest deze column een paar dagen later en voor hetzelfde geld - nou ja, in dit geval voor juist wat meer geld - staat John in Arnhem voor de groep. Maar één ding is zeker: ADO Den Haag heeft het grootste gelijk van de wereld. Ze voelen zich verraden en terecht. Als ik dit jaar naar de wedstrijden van ADO Den Haag keek, werd ik juist zo getroffen door het enthousiasme van John van den Brom. Ik geloofde hem. Ik zie graag een trainer oprecht samen met zijn spelers hossen. Frank de Boer kan het. Heerlijk om naar te kijken. Jan Wouters kon het niet. Ooit werd hij, vlak na een belangrijk doelpunt, opgetild door een Ajax-speler. Alsof er een zak bedorven aardappels over de rechterschouder wekd gegooid. Jan Wouters liet zich optillen als een baal natte meel. John van den Brom zette het afgelopen seizoen juist een nieuwe standaard voor het Schitterend Juichen. John juichte als een speler. Zonder reserve. De ogen wijd open en steeds zoekend naar een collega om het succes te delen. Ik heb John ongeveer het hele seizoen met de armen boven zijn hoofd heel wild juichend langs de kant van het veld zien hollen. Ik heb dat, tot een paar dagen geleden, steeds uitgelegd als oprecht enthousiasme. Ik geloofde John. Hier zag ik nu eindelijk eens een coach die het echt kon: tussen zijn spelers staan en tegelijk de baas zijn. John leek me iemand voor wie je als voetballer door het vuur gaat. Vooral dat laatste element was belangrijk afgelopen seizoen. ADO Den Haag was juist zo sterk, omdat men extra meters voor elkaar maakte. De spelers voelden zich gesteund door een trainer die langs de kant keihard met ze meeleefde. ADO Den Haag leek in al zijn wedstrijden te bewijzen dat gelul over tactiek - naar achter gerichte driehoekjes, gaatjes dichtlopen, etc. uiteindelijk niet op kan tegen sfeer. Alle grote teams gebruikten dit recept. Vriendenploegen. Barcelona, het zijn allemaal fantastische voetballers. Maar wat ze echt onderscheidt van Real Madrid is de vriendschap. Je kijkt naar die jongens en gelooft het meteen: die gaan deze zomer lekker met z'n allen op vakantie.* John deed dat hier in Nederland ook. Hij zong, heel dom en ordinair, over Jodenjacht. John kwam er met wat excuses en half ingeslikte zinnen vanaf. Omdat we het allemaal zo'n leuke gozer vinden. Een coach die oprecht kan hossen met zijn spelers, dat kan geen slecht mens zijn. Diep van binnen bewonderden we juist zijn solidariteit. Zo'n baas wil je allemaal wel, die tijdens een bedrijfsfeest ingesmeerd met slagroom een heel geile uitvoering van Love is in the air zingt. Het was allemaal toneel. John geeft ADO Den Haag net zo makkelijk de middelvinger. Het gejuich van John van der Brom was achteraf gewoon het gejuich om zijn marktwaarde. Daar hadden we naar zitten kijken, John die na elk doelpunt met wijd open ogen en woest springend vierde dat hij weer een halve ton meer waard was. De clubliefde waar ik zo graag in wilde geloven, die heeft John geen moment door zijn aderen voelen stromen. Een enorme teleurstelling, dat juist de man die ADO liet voetballen als een vreselijk goed voetballend vriendenteam, alles kapot maakt. Ik probeer mij voor te stellen hoe ik mij nu zou voelen als ik bij ADO Den haag voetbalde of als ik supporter was. Ik weet het wel. Zwaar genaaid. John heeft zich door duizenden supporters uitgebreid laten toejuichen. En het was niet zomaar juichen. Het was juichen van mensen die eindelijk weer eens geloofden in iets puurs. Daar zat in Den Haag vooral de trots. Dat na al die kloterige jaren, dat geruzie op straat, dat walgelijke voetbalgekonkel er nu eindelijk een ploeg stond die tegenstanders bang maakte. Daarom ging Den Haag achter dit team staan. Omdat ze geloofden in de vechtlust. Ze keken eindelijk weer eens naar bezieling. Daarom was Den Haag dit seizoen nagenoeg onoverwinnelijk, omdat de groep in een roes zat. Vrienden, aangestuurd door John van den Brom. Dat alles blijkt nu een grote facade te zijn geweest. Vitesse hoeft maar heel even wat munten te laten rinkelen en John heeft het wel gezien in Den Haag. Veel analisten zullen nu zeggen, zo zit de voetbalwereld in elkaar. Het gaat om geld. Het is zijn vak. Logisch dat hij voor het geld kiest. Dat kan zo zijn, maar ik ga me daar nooit bij neerleggen. Dat is de gekte binnen de bedrijfstak waar ik niets mee te maken wil hebben. Ik kijk naar voetbal omdat ik geraakt wil worden. En Den Haag raakte mij afgelopen seizoen. Als ze over elkaar heen duikelden van vreugde, dan wilde ik dat geloven. Daarom omarmde bijna heel Nederland deze ploeg. Met weinig geld iedereen te kijk zetten. We keken een beetje naar onszelf. John heeft dat deze week - of hij nu wel of niet naar Vitesse gaat - allemaal kapot gemaakt. In één keer zijn alle vreugdetranen van John niets meer waard. Juist hij, die zijn spelers afgelopen seizoen leerde hoe je voor elkaar door het vuur moet gaan, juist hij doet het omgekeerde. Zijn team kan de kolere krijgen als John iets groter kan wonen. Ik hoop daarom vurig dat de transfer afketst. Dat is wat ik John van harte gun, dat hij vanavond, voor zijn oude ploeg moet staan en uit moet leggen waarom hij weg wilde. Eens kijken hoe hij dat gaat oplossen. John heeft, en dat weet hij zelf maar al te goed, in een vlaag van hebzucht, zijn hele trainerscarriere verknald. Juist dat wat hem zo bijzonder maakte, een team laten voetballen als een echt team, dat is nu voortaan onmogelijk. Iedere speler die in de toekomst van John van den Brom te horen krijgt dat hij zich leeg moet vechten voor het team, dat niemand belangrijker is dan het team, weet dat John uiteindelijk uit zijn nek staat te lullen. Hij voert een toneelstuk op en dat werkt vanaf nu nooit meer. http://hyves.nl/blog/nieuwste/blog/45280147/Column_Nico_Dijkshoorn_ADO_heeft_het_grootste_gelijk_van_de_wereld/6z9v/ Dijkshoorn is geweldig en heeft met deze tekst weer een prachtige column afgeleverd.
Veel met Ajax heeft het echter niet te maken, wel met een ex-Ajax-speler/trainer, maar het verhaal gaat vooral over ADO.
Het wordt dus echt tijd dat er voor jou een ADO-forum wordt gestart.
Ik zou zeggen stuur een PB naar Boudewijn en vraag ofdat enigzins mogelijk is. |
|
|
|
|
W. Verhoek. (hehehe)
|
|
|
quote:Op zaterdag 07 januari 2012 - 13:08 schreef baco74 het volgende:[..] Dijkshoorn is geweldig en heeft met deze tekst weer een prachtige column afgeleverd. Veel met Ajax heeft het echter niet te maken, wel met een ex-Ajax-speler/trainer, maar het verhaal gaat vooral over ADO. Het wordt dus echt tijd dat er voor jou een ADO-forum wordt gestart. Ik zou zeggen stuur een PB naar Boudewijn en vraag ofdat enigzins mogelijk is. De column is dermate briljant dat ik hem ook geplaatst had als van de Brom weg was gegaan bij Excelsior ipv ADO. |
|
|
|
|
baco74
|
|
|
quote:Op zaterdag 07 januari 2012 - 13:15 schreef W. Verhoek. (hehehe) het volgende:[..] De column is dermate briljant dat ik hem ook geplaatst had als van de Brom weg was gegaan bij Excelsior ipv ADO. Dan had jij die column waarschijnlijk niet gelezen :)
Maar ook dan hoort die column of op het algemene voetbalforum, of op het forum van betreffende club thuis. |
|
|
|
|
uitnoord
|
|
|
| de radio werd rond de negentiende eeuwwisseling uitgevonden, ruim 175 jr later kwam de fifa met een draadloos systeem voor de scheidsrechters, het zal denk ik nog tot ruim 2150 duren voor de fifa door heeft dat de digitale beelddrager gebruikt kan worden voor het voetbal, ik verwacht de digitale fluit pas rond 2400 in de nederlandse stadions |
|
|
|
|
W. Verhoek. (hehehe)
|
|
|
|
|
|
baco74
|
|
|
quote: Alsjeblieft niet :) |
|
|
|
|
W. Verhoek. (hehehe)
|
|
|
|
|
|
baco74
|
|
|
quote: Lol.
Wat 'jouw' column betreft: heeft nix met wel of geen waarheid te maken,
ik was slechts van mening dat ik 'm op dit forum gewoon niet vind passen.
BTW: Everybody has his own truth, yours at The Hague: Leave it there :) |
|
|
|
|
baco74
|
|
|
Mooie column, waarin terug gekeken wordt op het afgelopen jaar.
Was al op 30 december op internet te vinden maar ik vind 'm het lezen (nog) waard.
Columnist:Steerpike. Bron:Ajax.netwerk-Columns: Zitplaats Ajax.
SLEUTELJAAR 2012.
2011 was een jaar van uitersten. Het was het jaar van de felbegeerde derde ster, maar het was ook het jaar dat heel Nederland avondenlang lastig werd gevallen met de bestuurscrisis bij Ajax. Met een beetje pech zag de maandagavond of de vrijdagavond er zo uit: Ajax bij Een Vandaag, Ajax bij het Sportjournaal, Ajax bij De Wereld Draait Door, Ajax bij Voetbal Insite, Ajax bij Nieuwsuur en Ajax bij Pauw en Witteman. Zelfs voor de meest fanatieke Ajacied lijkt het me teveel, vooral omdat zon avondje veelal een avondje herkauwen en analyseren was.
Was er los van de derde ster dan niets wat tot vreugde stemde? Genoeg. De doorbraak van Nicolai Boilesen. Ruben Ligeon, Davy Klaassen, Dico Koppers en Ricardo van Rhijn hebben bewezen dat het beeld dat de jeugdopleiding van Ajax alleen maar kommer en kwel aflevert wel wat genuanceerd mag worden. Dan staan De Sa, Denswil en Lukoki nog te wachten. Met Frank de Boer hebben we een trainer in huis die in staat is het eerste uit de buurt van de loopgravenoorlog te houden, een trainer die Ajax stap voor stap weer als Ajax laat voetballen, een trainer waar je, ondanks dat hij nog veel moet leren, best vertrouwen in mag hebben.
Ik wou dat ik het hierbij kon laten, maar dat kan niet. Als je aan het afgelopen jaar terugdenkt ontkom je niet aan een analyse van de bestuurscrisis en het effect ervan op Ajax. Uit de fluwelen revolutie blijkt weer eens dat iedere revolutie zijn eigen kinderen opeet. Steven ten Have kwam bij Ajax door de fluwelen revolutie binnen, dezelfde fluwelen revolutie die nu om zijn vertrek schreeuwt. Ten Have, Olfers, Davids en Römer zijn anders dan de leden en supporters van Ajax van mening dat hun vertrek niet in het belang van Ajax is. Het jammerlijke is dat het belang van Ajax niet meer zo relevant is door de actie van de vier om Louis van Gaal binnen te halen. En de wijze waarop.
Ajax is sinds het onterechte wegsturen van Morten Olsen altijd een club geweest die naar een Verlosser snakte. Iemand die of op bestuurlijk niveau en op voetbaltechnisch niveau ervoor zou zorgen dat de club een rustige club zou zijn of in ieder geval een club die als hij de hele avond op televisie zou zijn, dat vanwege het voetballen is. Mensen kwamen en ging, commissies bleken vooral te werken als wegbereider om de positie van de leden van die commissies te versterken en reputaties sneuvelden: wie brandschoon in maatpak Ajax binnenkwam moest binnen een paar jaar of een paar maanden gehuld in lompen en modder de stad uitvluchten. Er werden twee namen structureel genoemd. Twee Ajacieden die als Verlosser de club weer de goede kant op zouden kunnen krijgen: Johan Cruijff en Louis van Gaal. Beter gezegd: Johan Cruijff of Louis van Gaal. Van Gaal wilde niet meer. Hij heeft herhaaldelijk duidelijk gemaakt dat Ajax hem tot het diepste van zijn ziel beledigd heeft en er nooit meer wilde werken. Dan blijft er één over, die na Ajax jaren te hebben bekritiseerd, zijn verantwoordelijkheid neemt en tot op de dag van vandaag ondanks alles blijft nemen: Johan Cruijff.
Cruijff gaat aan de slag met de jeugdopleiding. Dat levert conflicten op. Vertrouwde krachten die een meerwaarde bij Ajax hebben gehad (moeten) vertrekken. De werkwijze van Jonk en Bergkamp wekt gemengde gevoelens op, maar in een interview in Voetbal International blijkt dat er toch een idee achter zit. Een belangrijke pilaar: een plan. Chris Nijnatten van het Algemeen Dagblad noemt het een door een looptrainer geschreven plan. Hij wilde waarschijnlijk een cynische opmerking maken. Het getuigt in ieder geval van weinig kennis over sport, trainen en het gebruik en ontwikkelen van je lichaam als topsporter. Natuurlijk moet je zon plan door een professional op laten stellen en niet zelf de wijsneus uit gaan hangen. Tegelijkertijd is er de slepende kwestie van het benoemen van een Algemeen Directeur. Edwin van der Sar, Marc Overmars, Ling en Marco van Basten vallen om verschillende redenen af. Kort na het afhaken van Van Basten komt de troefkaart van Ten Have, Olfers, Römer en Davids: Louis van Gaal. Juist degene die jarenlang geroepen heeft dat hij nooit meer bij Ajax aan de slag zou gaan wordt voorgedragen, tijdens een vergadering die voor Cruijff redelijkerwijs niet meer te bezoeken was. Na wekenlang in het geheim overleggen. Het gerucht gaat rond dat Van Gaal bedongen heeft dat men voor de bekendmaking eerst met Cruijff moest praten, maar dat heb ik nooit bevestigd gezien. De meest recente interviews van Van Gaal doen ook iets anders vermoeden. Nog niets is zeker. Hennie Henrichs mag dan wel roepen dat de nieuw verkozen bestuursraad de lijn-Cruijff gaat volgen, maar ik wil het eerst nog zien. Het zou hem sieren als hij het voortouw zou nemen om een zetel in de bestuursraad aan een afgevaardigde van de supporters beschikbaar te stellen. Dat die kans, gezien zijn eerdere standpunt hierover (gesprekken met ASD afbreken en negeren) klein is, is een gegeven, maar het zou hem goodwill opleveren.
Feit is nu wel dat als Cruijff toch vertrekt omdat degenen die bij Ajax met de panelen van de macht schuiven hem tegen (blijven) werken, er een beschadigde Louis van Gaal aan de slag gaat. Het is typerend dat Louis van Gaal nog niet doorheeft dat zijn gedrag ten opzichte van Cruijff als lid van de raad van commissarissen van Ajax een enorm schisma binnen de club heeft veroorzaakt. In ieder geval tussen de supporters. Van Gaal had moeten weten dat het de loopgravenoorlog zou worden die het nu is. Hij heeft dat risico genomen, door zich door Ten Have cum suis te laten voordragen als Algemeen Directeur, zonder dat Cruijff daar van te voren van wist en zonder enige ervaring als Algemeen Directeur.
Als Cruijff vertrekt is Ajax niet één, maar al zijn Verlossers kwijt, met dank aan de handelswijze van Steven ten Have cum suis. Louis van Gaal is teveel beschadigd en zal dat blijven. Ook al zal Van Gaal Ajax geven wat nodig is, door de wijze waarop hij benoemd is, zal hij beschadigd blijven. En als het geen succes wordt, is Ajax voorgoed een wees, zonder Verlossers. Ajax had er drie. Michels, Cruijff en Van Gaal. Michels is overleden. Als Cruijff Ajax de rug toekeert en het Algemeen Directeurschap van Van Gaal geen succes wordt, zijn we niet alleen de idee van een Verlosser kwijt, we nestelen ons dan definitief bij clubs als Benfica: reuzen met een roemrijke geschiedenis, reuzen die in een eeuwige sluimerende toestand verkeren en af en toe een boertje laten om te laten weten dat ze er nog zijn.
De afgelopen maanden heb ik me in verschillende columns vaak afgevraagd wat dat nu is, Ajax. In de tussentijd is er nogal wat gebeurd. Falende arbitrage (de twee afgekeurde goals tegen Real Madrid deden veel pijn), doelpunten die ons ontnomen worden (de goal van Van der Wiel tegen AZ), een idioot die zich Ajacied noemt en voor € 50,00 de hele club wereldwijd te kakken zet door de keeper van AZ aan te vallen, spelers die me enorm tegen zijn gaan vallen (Ebecilio) en in een normaal Ajax niet eens op de bank zouden zitten, spelers die van alles uitstralen maar weinig doen als het erop aankomt (Vertonghen), het dwingen van medesupporters of Frank de Boer om een standpunt in te nemen voor of tegen Cruijff, het niet meer serieus nemen van bezwaren van een ander, kutvoetbal en het feit dat we al vijftien jaar dolende zijn en tegelijkertijd meer en meer moeten betalen zonder dat we daar iets voor terugkrijgen wat met het Ajax zoals ik dat ken te maken heeft, terwijl we zon beetje alle privacy kwijt zijn als we in het stadion zijn en in de pers vaak ongenuanceerd gedemoniseerd worden.
Het Ajax waar ik verliefd op werd, het Ajax waar ik naar hunker, dat is al jaren weg. Ik weet het vol te houden door het minder serieus te nemen en omdat er ook andere dingen in mijn leven spelen. Daarmee zeg ik niet dat het me niet meer raakt. Wat me pijn doet is dat er mensen zijn die niet van het kampioenschap hebben kunnen genieten omdat het zon ongelofelijke teringzooi is bij de club. Wat me pijn doet is dat ik mijn vader, Ajacied sinds 1962, niet meer trots naar Ajax zie kijken. Ik zie mensen afhaken en hoor en lees mensen praten over afhaken. Het is de ultieme afweging: wanneer houdt het op, die trouw?
2012 wordt een sleuteljaar voor Ajax. Ik hoop dat we er met ons allen goed uitkomen en dat we volgend jaar de loopgraven dicht kunnen laten groeien terwijl Ajax weer stukje bij beetje Ajax wordt. Anders kan je wel zeggen dat die Maya-voorspelling alleen betrekking heeft op Ajax. |
|
|
|
|
|
|