|
RenatoBos
|
|
|
De Kuip heeft geen sfeervak, zoals de Arena, het is een sfeervak
Is De Kuip heetgebakerd, dan kan het niet saai zijn. Zoveel vlaggen, zoveel vingertjes, zoveel vuisten: al die voorspelbare Feyenoord-aanvallen winden op, het gaat vanzelf als Ajax de tegenstander is.
Zeker nu de Klassieker het nog moet stellen zonder uitsupporters en de Rotterdammers De Kuip voor zich alleen hebben, komt de haat van alle kanten.
Haat in surround, zeg maar. Ik ging ervoor zitten. Zeker toen Feyenoord zondag op achterstand kwam, had ik niets te klagen. Het geluid van Rotterdamse woede kolkte zalig rond.
Nergens in Nederland kan een fluitconcert het trommelvlies zo kwellen als in De Kuip en geloof me, gefloten werd er. Terecht natuurlijk, voetbal is de metafoor van het leven en het leven is geen pretje, vraag dat maar op Zuid.
Vooral toen het 0-1 en 1-2 stond, steeg de frustratie-hifi tot grote hoogte. Het geschreeuw en gekanker, voorzien van die typisch Rotterdamse smart, die saus van miskenning, was meeslepend. Qua audio het beste wat de eredivisie te bieden heeft.
Walging
Wagner goes Faaienoort: ik noem maar wat. De walging als Ajax het spel weer eens doodmaakte met eindeloos heen en weer getik, dat alles verzwelgende volksgejammer langs de rijen; ik vond het schitterend.
Toen Niklas Moisander er met twee keer geel uit moest, zwaaiden niet zomaar wat mensen de Ajax-verdediger smalend uit, nee, iedereen deed het. Want De Kuip heeft geen sfeervak, zoals de Arena, het is een sfeervak.
Goed dat die status weer eens werd onderstreept in deze Klassieker, die er voornamelijk dankzij het legioen de ambiance soms uitzag als een topper. Juist nu De Kuip door de KNVB is afgeserveerd als een achterhaald stadion, Oranje onwaardig, leek het gevoel altijd weer te worden achtergesteld tastbaar. Gotsvurrdommuh.
Weg eeuwig lichtpuntje in de duisternis die 020 heet. Weg reputatie als Nederlands enige echte voetbalstadion. Geldt die Arena ineens als het voorbeeld van hoe het moet, kankerzooi.
Boven op het second city syndrome ligt nu een second stadium syndrome dat kon er ook nog wel bij in dat heerlijke sfeerstadion aan de Maas. In de moeder aller stadions waar je tyfuslang op een kroket moet wachten.
Gebrom
Die sfeer, dat diepe smachten naar glorie, kwam gek genoeg het mooiste tot zn recht na de 0-1 door Christian Eriksen. Toen, om kwart voor één, was het stil. Of nou, bijna stil. Bij gebrek aan Ajax-fans ging er een zacht, maar alomtegenwoordig gebrom door De Kuip. Alsof een mammoet eenzaam op de prairie zijn wonden lag te likken.
Diepe wanhoop, overal pijn. Nogmaals een scheut na de rust; een beet van de hyena Siem de Jong, volkomen onverwacht, maar toen, voor de zoveelste keer: We shall overcome. De mammoet kwam overeind, bleef vechten en sloeg toch nog toe op het moment dat Rotterdam-Zuid zich opmaakte voor een droeve zondag.
Graziano Pellè zette vlak voor tijd een klassieke Kindvall neer, het net leek uiteen te spatten, zo hard trapte de Feyenoord-spits de bal langs Kenneth Vermeer.
Luister! De hemel vulde zich met een woedend soort gejuich.
Bron:NU Sport-Auke Kok |
|
|