|
RenatoBos
|
|
|
Bloedbroeders: 'Winnen zit in ons bloed'
In het seizoen 2002/2003 werd Feyenoord F1 kampioen. Tien jaar later staan liefst zes spelers van dat team op het punt van doorbreken als prof: Vilhena (17), Boëtius (18), Kongolo (18) en Achahbar (18) in De Kuip. Ebecilio (18) bij Arsenal en Rekik (18) bij Manchester City. Over hoe zes boezemvrienden de hemel bestormen.
De grootste talenten van Feyenoord zitten gebroederlijk naast elkaar, zoals ze dat al bijna tien jaar onafgebroken doen. Enthousiast praten ze over hun verleden en toekomst , de onderlinge band, de opleiding en dromen.
Achahbar: Als je dan eindelijk debuteert, sluit je in feite je jeugd af. Dan heb je bereikt wat je wilde, dan zijn al die reizen vanuit Den Haag naar Rotterdam niet voor niets geweest. Maar begint alles weer opnieuw.
Kongolo: Mijn doel was: goed trainen en af en toe bij de selectie zitten. Meer was meegenomen. En er kwam meer. Vorig seizoen debuteerde ik thuis tegen Excelsior. Daarna moest ik lang wachten, maar dit jaar heb ik regelmatig in de basis gespeeld.
Boëtius: Alle jongens met wie we in de jeugd hebben gespeeld, hadden talent. Maar zonder arrogant over te komen. Anass, Tonny, Terence, Kyle, Karim en ik gingen altijd voorop in de strijd. Dat je vervolgens debuteert is misschien logisch, maar niet tegen Ajax.
Achahbar: Op de bank genoot ik van Jean-Paul. Ruben Schaken zat naast me. Vertelde ik hem van alles: over onze jeugd, wat we hadden meegemaakt. Ruben keek me verbaasd aan. Voor buitenstaanders is onze band moeilijk te begrijpen.
Vilhena: Wij hebben samen het EK gewonnen, speelden in alle grote stadions voordat we doorbraken, dus waarvoor zouden we bang moeten zijn?
Boëtius: Op het veld is iedereen gelijk. Of je honderd interlands hebt gespeeld of nul. Het gaat om negentig minuten waarin jij beter probeert te zijn dan je tegenstander. Daarom was ik niet nerveus tegen Ajax. Ik heb in mijn leven zo vaak tegen ze gespeeld en vaker gewonnen dan verloren.
Vilhena: We speelden vroeger al tegen dat soort teams. Het niveau ligt nu wat hoger, maar het blijft met alle respect Ajax, PSV en FC Twente. Het helpt je om er op die manier naar te kijken.
Kongolo: Kampioen, beker, Super Cup, Europese titel, wat hebben we niet gewonnen?
Achahbar: Winnen zit in ons bloed
Kongolo: Mooier nog vind ik dat wij geschiedenis hebben geschreven. We waren het eerste Oranje Onder-17 dat Europees kampioen werd.
Boëtius: Bij Feyenoord groei je op met winnen. Je wint altijd. In de Fjes met 20-0, later worden de uitslagen kleiner. Verliezen is iets aparts. Als dat gebeurde, zaten we te janken.
Vilhena: Ik heb vroeger wel wat traantjes gelaten om een nederlaag
Achahbar: Vorig seizoen mochten we in de winterstop met de selectie mee op trainingskamp naar Marbella. Wij gingen niet om lekker te trainen, maar om basisplaats te veroveren. Dus trokken we ons been niet terug. Als wij voetballen, gaat er een knop om. Dit ben ik, dit stel ik voor.
Vilhena: Eerder had ik een akkefietje gehad met El Ahmadi. Tijdens een partij elf-tegen-elf raakte ik hem hard. Karim was boos, maar ja, zo ben ik. Op dat moment denk ik niet van. Oh jee, das een gerespecteerde speler. We stonden met onze hoofden tegen elkaar. Toen ik me later bij het eerste mocht melden, ben ik meteen naar hem toe gegaan en heb hem de hand geschud.
Achahbar: We hebben allemaal voor de keuze gestaan: buitenland of bij Feyenoord blijven? Wij wilden in De Kuip mooie dingen laten zien.
Boëtius: Kyle en Karim hebben de keuze gemaakt wel te vertrekken. Stel nou dat zij waren gebleven. Dan had je een Feyenoord gehad dat bijna volledig bestond uit spelers die de club zelf heeft opgeleid.
Kongolo: Jammer dat ze gingen, maar het is nooit onderwerp van discussie geweest. Er leiden meer wegen naar Rome en zij namen de weg via Engeland. Het contact is niet minder, we bellen of pingen elkaar elke dag.
Vilhena: Als je gaat, ga je echt. Dan verlaat je niet alleen Feyenoord, maar ook je familie, je vrienden, je thuis. Je hebt hier wat opgebouwd. In het buitenland begin je opnieuw. Dat zag ik niet zitten.
Kongolo: Wat dat betreft zijn we wel familie kwijtgeraakt, want ook onze ouders vormden een hechte groep, bijna net zo close als wij.
Vilhena: Stel dat ik was gegaan, waarom had ik dan al die jaren in de opleiding gespeeld? Voor mij voelt het raar te vertrekken voordat je ook maar een minuut in De Kuip hebt gevoetbald.
Boëtius: Als ik de kans had gehad, weet niet of ik was gegaan. Ik ben toch een Feyenoord-jongen.
Kongolo: Daarom heb ik mijn contract verlengd. Ik ben nog geen topverdediger, die kan ik worden door veel te spelen.
Achahbar: Wij veroordelen Karim en Kyle niet, we hebben respect voor ze. Sommige jongens hadden na een paar jaar opleiding behoefte ergens anders een frisse neus te halen.
Vilhena: Toch mis ik ze wel, hoor. Met elkaar hadden we zon sterk team in de jeugd, we liepen op het veld gewoon grappen te maken, zo zeker waren we.
Achahbar: Toen Karim mij vertelde dat-ie naar City ging, was ik boos. We waren elke dag samen, Hij heeft Tunesisch bloed, ik Marokkaans, onze vaders spraken Arabisch. Hij was mijn broer. Dat zijn we nog steeds, maar toen even niet.
bron:Fr12 |
|
|