|
RenatoBos
|
|
|
Het seizoen zit er weer op. De Feyenoorder moet weer enkele maanden overleven zonder het wekelijks uitkijken naar zondag half 3. Elk jaar is het weer even slikken als het leven rondom ons cluppie na een vol seizoen ineens wegvalt. Maar als je niet meer vooruit kan kijken, kijk je maar achteruit. Achteruit naar een seizoen vol ambitie. Een seizoen dat zo mooi had kunnen zijn en waarin Rotterdam geloofde in een titel. Een seizoen waarin dat uiteindelijk niet lukte en de schaal naar onze grote vrienden uit de hoofdstad ging. Die teleurstelling voelt iedere Feyenoorder stiekem zitten, toch was het seizoen 2012/2013 een seizoen om trots op te zijn.
Van Utrecht-uit tot en met NAC Breda-thuis heeft de gemiddelde Feyenoorder dit jaar in een achtbaan van emoties gezeten. Feyenoord begon dit jaar helemaal niet zo heel goed. De zogenaamde topwedstrijden gingen veelal verloren en Feyenoord werd niet gezien als een echte kandidaat voor de titel. Het allermooiste van dit jaar is dat dit veranderde. Feyenoord werd bij vlagen een machine. Een machine die gestructureerd ploegen angst aanjaagde met een soort voetbal dat altijd succes opleverde Een mix tussen een Italiaanse modelbeer als aanspeelpunt en creatieve vleugelspelers, het werkte als een bus.
Feyenoord heeft onverslaanbare periodes gehad dit seizoen, maar was vooral onverslaanbaar op één plek: de Kuip. Ongeslagen in het bolwerk aan de Maas. Het Legioen deed zijn werk en leverde bange tegenstanders en geïntimideerde scheidsrechters af. Het elftal reageerde door 14 wedstrijden thuis te winnen en er 3 gelijk te spelen. Daar moet je eigenlijk helemaal niet over praten, dat moet je op je in laten werken.
Wat je hebt bij Feyenoord is dat je er niet over uitgepraat raakt. Ik kan hele paginas vol schrijven over een seizoen waarin ik genoten heb van mijn club. Dat zal ik niet doen. Ik neem 3 momenten die voor mij in dit seizoen het mooist waren.
1: Feyenoord-Ajaks
Ik kan er niet om heen. Er is dit seizoen maar speler die je behoort te noemen als je het over Feyenoord hebt: Graziano Pelle. Velen kunnen er niet over uit dat hij opeens zijn goals maakt. Ik denk dat ik het snap. Graziano heeft een Kuip nodig. Een publiek dat hem omarmt en niet fluit na een gemiste kans. Een Legioen dat voor hem klapt en hem toezingt. Pelle gaf dat vertrouwen terug. En dat deed hij met 1 verwoestende knal: 89e minuut Feyenoord-Ajaks 2-2.
2: Feyenoord-AZ
Waar boegbeelden gaan, zullen er boegbeelden komen. Twee van die boegbeelden toonden zich dit seizoen al aan: Tonny Vilhena en Jean-Paul Boëtius. Na een spannende wedstrijd in de Kuip mochten deze twee knapen samen het duel beslissen. JP en Tonny, maatjes voor het leven, liepen samen richting de goal en versloegen de arme eenzame keeper. De nieuwe generatie komt eraan.
3: Feyenoord-PSV
Feyenoord doet het de afgelopen seizoen aanzienlijk beter dan een aantal jaren geleden. Een tweede en derde plaats zijn op dit moment om trots op te zijn. In de jaren daarvoor was het soms moeilijk om trots op Feyenoord te zijn. Feyenoord straalde niks uit, geen onverzettelijkheid, geen beleving. Dit jaar werd dat anders. Tijdens Feyenoord-PSV klampte ik me vast aan Darryl Janmaat. De beleving die hij toonde gaf me kippenvel. Onze Haagse rechtsachter was overal en wilde maar één ding: zijn club naar een overwinning helpen. Het lukte en ik genoot.
Het is een goed seizoen geweest met mooie wedstrijden. Onze jongens van Varkenoord verlengden hun contracten, ook volgend seizoen kan er dus weer gebouwd worden. Ik ben trots op Feyenoord en dat zal ik uitdragen, net als jullie.
We shall not bemoved!
Een Rotterdamse groet,
Edwin.
Bron:FRfanatic |
|
|