|
RenatoBos
|
|
|
Column; Rutten was een 'Dead Man Walking'
Het was vrijdagavond en Fred Rutten liet zijn hond uit, op de loopbrug van Katendrecht richting de Kop van Zuid. Verderop kon je de SS Rotterdam zien liggen. Het water van de Maas klotste woest tegen de kade.
Als u Feyenoorder bent, dan wordt u waarschijnlijk warm van dit beeld, en anders welt er wel ergens een traan in uw ooghoek. De trainer van Feyenoord die heel gewoon zijn hond uitlaat, in een oer-Rotterdams decor van water en havenloodsen, met de wind wapperend door zijn grijze haren.
Als u nog niet heel erg van Fred Rutten hield, als rechtgeaarde Rotterdammert zijnde, dan doet u dat waarschijnlijk nu alsnog.
Het is moeilijk voor te stellen, maar kortgeleden riep Fred Rutten nog een storm op van verontwaardiging en volkswoede. Geen idee waar u was toen Fred werd aangesteld als de nieuwe trainer van Feyenoord, maar ik zat achter een computer, de eerste reacties te lezen op het internet. Er was er niet ééntje vriendelijk, of zelfs maar gematigd optimistisch. Laat staan laaiend enthousiast.
Fred Rutten was een 'Dead Man Walking' nog voor hij goed en wel begonnen was met lopen.
Voor een deel was dat verklaarbaar, want Rutten had nogal een imago-probleem. Veroorzaakt door een serietje van net-niet-successen, maar vooral door het genadeloze licht van de camera. Mensen van de televisie maakten graag grapjes over zijn manier van praten.
En wat ook niet hielp: kort vóórdat Rutten werd aangesteld, zoemden de grote namen van Louis van Gaal en Co Adriaanse rond in De Kuip.
(Toen deze krant in februari een rondgang maakte langs zestig Feyenoord-prominenten, op zoek naar een ideale opvolger van Ronald Koeman, werd de naam van Rutten exact één keer geopperd als een goede optie, door Bert van Marwijk.)
De benoeming van Fred Rutten voelde bij het Legioen als een soort anticlimax. Als een nederlaag. Als de personificatie van een gebrek aan ambities.
Hoe vaak ook het plaatje werd afgestoft van een uiterst bekwame vakman, gewaardeerd door letterlijk iedere voetballer met wie hij ooit werkte, het hielp allemaal voor geen meter. Fred Rutten had 'de uitstraling' niet voor een club als Feyenoord.
Hij sliste een beetje. Dat kon niks worden.
Achteraf is het makkelijk lullen, maar gek genoeg werd één ding consequent vergeten in die hele imagodiscussie. Want als Fred Rutten uit Wijchen, Gelderland, aan één profiel feilloos voldoet, dan is het wel dat van de underdog. De aaibare, ouderwetse, klassiek-Rotterdamse underdog.
De anti-held waar Feyenoorders zo'n feilloos gevoel voor hebben, of ze nu Jozsef Kiprich heetten of Chris Gyan, Mike Obiku of Coen Moulijn. Mensen die een prettig soort imperfectie koppelen aan iets voortreffelijks, of aan iets totaal onvermoeds.
Graziano Pellè was een uitzondering in al zijn fysieke volmaaktheid, maar Feyenoorders zweren in de regel bij een eenvoudig principe.
Het principe van: oké, het is dan misschien een rare/lelijke/ gebochelde/aparte vogel, het is wel onze rare/lelijke/gebochelde/aparte vogel - en daar blijf je potverdimme met je gore tyfuspoten vanaf.
Fred Rutten kreeg niet eens een fatsoenlijke spits. Een half Feyenoord-elftal aan internationals werd verkocht deze zomer, en het duurde maanden voor er iets behoorlijks voor terugkwam. Hij verloor thuis van Willem II, en ook nog bijna van Zorja Loehansk.
Kortom: een vruchtbaarder bodem om uit te groeien tot een held in de Kuip, bestaat bijna niet.
Fred Rutten begon niet zozeer op 3-0 achter, maar op 4-0. Hij klaagde niet, maar ging aan het werk. Hij kneedde en stuurde, knutselde en kietelde, vloekte en trainde. Hij zei heel normale, kalme dingen. Hij bouwde een onpasseerbare verdediging en een prachtig, beweeglijk middenveld. En tussendoor liet hij zijn hond uit op de brug bij Katendrecht, met wind tegen.
Het seizoen is nog lang, de kans dat Feyenoord dit seizoen kampioen wordt, acht ik vrij klein, en de komende week wordt nog best een lastige.
Maar Fred Rutten tekende nu alvast voor de Rehabilitatie van het Jaar.
Door: Sjoerd Mossou, AD.nl |
|
|